Lycaenops
Therapsida
Gorgonopsia
Gorgonopsidae
Lycaenops
Lycenops to rodzaj gorgonopsyda, ktĂłry ĹźyĹ od gĂłrnego Ĺrodkowego do dolnego późnego permu na terenach dzisiejszej poĹudniowej Afryki (zony cistecefali i dicynodontĂłw) oraz prawdopodobnie Tanzanii. Jego nazwa oznacza „ wilcze oblicze”.
ByĹ to lÄ
dowy miÄsoĹźerca dĹugoĹci ok. metra. Za drapieĹźnym trybem Ĺźycia przemawiajÄ
lekka budowa ciaĹa, doĹÄ dĹugie koĹczyny (ustawione o wiele bardziej pod ciaĹem niĹź u prymitywniejszych terapsydĂłw) oraz rodzaj uzÄbienia. Jak wszystkie gorgonopsydy posiadaĹ wielkie zÄ
bkowane kĹy. Jego potencjalnymi ofiarami mogĹy byÄ dicynodonty, dinocefale czy parejazaurydy. MĂłgĹ na nie polowaÄ stadnie.
W późnym permie tereny dzisiejszej pĹd. Afryki znajdowaĹy siÄ znacznie bliĹźej bieguna aniĹźeli dzisiaj. Basen Karoo otoczony byĹ lÄ
dem, klimat byĹ gorÄ
cy. Tereny te byĹy mozaikÄ
wilgotnych lasĂłw i suchszych zespoĹĂłw roĹlinnych na podobieĹstwo dzisiejszych sawann.
W kulturze popularnej pojawiaĹ siÄ nie raz, przykĹadowo w serii „Dinosaur Cigarette Cards & Trading Cards” w roku 1978 czy na obrazach Zdenka Buriana.
Znamy wiele gatunkĂłw lycenopsa.
L. ornatus Broom, 1925
Holotypem tego gatunku jest AMNH 2240, ktĂłry byĹ opisany przez Brooma w bardzo krĂłtkim artykule. WymieniĹ on dĹugÄ
, wÄ
skÄ
i gĹÄbokÄ
czaszkÄ, prostokÄ
tnÄ
koĹÄ przedciemieniowÄ
oraz cztery maĹe trzonowce. W 1930 roku opisaĹ szczegĂłĹowo szkielet pozaczaszkowy i pokazaĹ rekonstrukcjÄ w widoku bocznym oraz grzbietowym. W 1932 Broom wymieniĹ nastÄpujÄ
ce cechy zwierzÄcia: potÄĹźne kĹy, cztery zÄby zakĹowe, septomaxilla niezwykle duĹźa, koĹÄ czoĹowa dĹuga i tworzÄ
ca maĹe ostrza z krawÄdzi nadoczodoĹowych, koĹÄ ciemieniowa niezwykle szeroka, otwĂłr ciemieniowy szerszy niĹź dĹuĹźszy, koĹÄ przedciemieniowa duĹźa i szersza z przodu niĹź z tyĹu. WiÄcej szczegĂłĹĂłw i peĹniejszy opis byĹ jednakĹźe stworzony przez Colberta (1948). Autor ten wskazaĹ, Ĺźe czaszka jest Ĺrednich rozmiarĂłw (206 mm) z duĹźym rowkiem oraz jest wÄ
ska szczegĂłlnie w regionie pyska. Septomaxilla jest duĹźa i wydatna, koĹÄ Ĺzowa jest kwadratowa, koĹÄ nosowa jest duĹźa jednakĹźe nie ma tak duĹźego zasiÄgu ku tyĹowi jak to wskazaĹ Broom (1930), kĹy sÄ
duĹźe, cztery zÄby zakĹowe sÄ
obecne, region przedczoĹowy jest duĹźy i wydĹuĹźony, koĹÄ czoĹowa jest duĹźa i nieznacznie dochodzi do krawÄdzi oczodoĹu, duĹźa koĹÄ przedciemieniowa jest usytuowana z przodu otworu skroniowego i tworzy dĹugi prostokÄ
t, koĹci ciemieniowe sÄ
szersze w stosunku do dĹugoĹci, region zaczoĹowy duĹźy, potylica jest pochyĹa i wklÄsĹa, koĹÄ miÄdzyciemieniowa duĹźa, koĹÄ potyliczna gĂłrna szeroka i wysoka, spojenie gĹÄbokie.
Sigogneau (1970) nie widziaĹa okazu osobiĹcie, ale zaproponowaĹa niektĂłre dodatkowe cechy. ZauwaĹźyĹa, Ĺźe stosunki szerokoĹci koĹci miÄdzyoczodoĹowej i miÄdzyskroniowej sÄ
takie same w Aelurognathus tigriceps, ale byĹy one nieznacznie wÄĹźsze w AMNH 2240. W jej opinii, wielka szerokoĹÄ regionu miÄdzyskroniowego, wymieniona przez Brooma, jest duĹźa tylko w stosunku do wÄ
skiego pyska, ale jest normalnego, gorgonopsydowego typu, jeĹli porĂłwnamy jÄ
do innych rodzajĂłw. Później ogĹosiĹa, Ĺźe szew nosowo-czoĹowy jest V-ksztaĹtny i, Ĺźe koĹÄ zaczoĹowa nie zachodzi na przegrodÄ zaoczodoĹowÄ
. Na koniec Sigogneau wskazaĹa podobieĹstwo z Aelurognathus, ale uwaĹźa, Ĺźe Lycaenops jest bardziej bazalny. OkreĹliĹa go jako jeden z najprymitywniejszych rodzajĂłw, poniewaĹź ma: maĹe otwory skroniowe, ciasnÄ
szerokoĹÄ miÄdzyoczodoĹowÄ
, wypukĹy pysk w bocznym profilu, pochyĹÄ
potylicÄ, smukĹÄ
Ĺuki czaszki i koĹÄ zÄbowÄ
, krĂłtkÄ
koĹÄ zaoczodoĹowÄ
, duĹźÄ
koĹÄ przedciemieniowÄ
i nadoczodoĹowa czÄĹÄ koĹci czoĹowej.
MateriaĹ przypisany
Brink i Kitching (1953) przypisali trzy nowe osobniki do tego taksonu: BPI 260, RC 147 i RC 148. Autorzy ogĹosili, Ĺźe te wszystkie okazy przypominajÄ
AMNH 2240. MateriaĹ nie jest zbyt szeroko opisany.
Sigogneau (1970) zauwaĹźyĹa drobne róşnice, ale nie miaĹa wÄ
tpliwoĹci czy przydzieliÄ je do taksonu L. ornatus. OdniosĹa ona cztery okazy do gatunku ornatus.
L. angusticeps
Holotypem tego gatunku jest AMNH 5537, ktĂłry byĹ opisany przez Brooma w 1913 roku jako Scymnognathus angusticeps. Jest to niekompletna i zniszczona czaszka mierzÄ
ca ok. 300 mm dĹugoĹci. Broom oznajmiĹ, Ĺźe ten gatunek jest bliski Scymnognathus tigriceps (=Aelurognathus tigriceps) chociaĹź jest mniejszy i posiada dĹuĹźszÄ
i smuklejszÄ
czaszkÄ. DodaĹ teĹź, Ĺźe pysk jest niezwykle wydĹuĹźony, oczodoĹy duĹźe, dóŠskroniowy maĹy, koĹÄ Ĺuskowa nie dosiÄga do przodu Ĺuku jarzmowego, region czoĹowy jest ciasny, nadoczodoĹowa czÄĹÄ koĹci czoĹowej stosunkowo duĹźa, koĹÄ przedciemieniowa maĹa, spojenie gĹÄbokie, ale reszta szczÄki jest smukĹa. W 1925 Broom zmieniĹ nazwÄ na Lycaenoides angusticeps. W jego opinii nie powinien naleĹźeÄ do rodzaju Scymnognathus, poniewaĹź posiada koĹÄ przedciemieniowÄ
.
Sigogneau ulokowaĹa ten okaz w rodzaju Lycaenops, w 1970, ale nie podaĹa jego dodatkowych istotnych cech zanim osobiĹcie nie przebadaĹa materiaĹu. JednakĹźe uznaĹa L. angusticeps za bardziej zaawansowanego ewolucyjnie.
L. angusticeps jest wyróşniajÄ
cym siÄ gatunkiem spoĹrĂłd innych zaliczanych do rodzaju Lycaenops przez jego wybitnie wydĹuĹźony pysk, jego wydatnÄ
smukĹoĹÄ ĹukĂłw i wÄ
skÄ
tylnÄ
czÄĹÄ czaszki. Posiada nieznacznie wypukĹy grzbietowy profil pyska pochyĹÄ
tylnÄ
czÄĹÄ gĹowy oraz zakrzywiony Ĺuk jarzmowy, wyraĹşnie inny niĹź inni czĹonkowie tego rodzaju.
JednakĹźe niektĂłrzy autorzy rozwaĹźajÄ
uznanie tego gatunku za bazalniejszy.
L. cf. angusticeps
Sigogneau ulokowaĹa okaz WMUS 1513 w tym rodzaju jako cf. angusticeps w 1970 roku. ByĹ on po raz pierwszy opisany przez Olsona i Brooma jako Scymnognathus major w 1930. Sigogneau nie badaĹa materiaĹu osobiĹcie, ale zwrĂłciĹa uwagÄ na dĹugi pysk, smukĹe Ĺuki czaszki, maĹÄ
: koĹÄ przedciemieniowÄ
, nadoczodoĹowÄ
czÄĹÄ koĹci czoĹowej i cztery zÄby zakĹowe. OgĹosiĹa rĂłwnieĹź, Ĺźe mĂłgĹby takĹźe naleĹźeÄ do gatunku L. kingwilli. Prawdopodobnie pozycja systematyczna tego okazu nie bÄdzie ustalona w najbliĹźszej przyszĹoĹci.
L. kingwilli
Holotyp tego gatunku, RC 60 byĹ po raz pierwszy opisany w 1948 przez Brooma jako Tigricephalus kingwilli. OgĹosiĹ, Ĺźe na holotyp skĹada siÄ caĹkiem dobrze zachowana czaszka dĹugoĹci 320 mm i bÄdÄ
ca przez to caĹkiem duĹźa. Nie posiada ona koĹci przedciemieniowej, otwĂłr ciemieniowy jest maĹy, koĹci ciemieniowe sÄ
krĂłtkie, ale rozlegĹe, koĹci zaczoĹowe sÄ
duĹźe i obszerne, nadoczodoĹowa czÄĹÄ koĹci czoĹowej jest maĹa, pysk potÄĹźny i gĹÄboki oraz Ĺuki nadoczodoĹowe i zaoczodoĹowe sÄ
mocne. Później niewĹaĹciwie przypuszczaĹ, Ĺźe posiada tylko trzy zÄby zakĹowe, ale ma oczywiĹcie cztery. W nastÄpnym tekĹcie Broom zastanawiaĹ siÄ nad pokrewieĹstwem, ale wykluczyĹ Aelurognathus tigriceps, poniewaĹź posiada on koĹÄ przedciemieniowÄ
i cztery zÄby zakĹowe. Dlatego zasugerowaĹ, Ĺźe Gorgonorhinus minor (= Arctops minor) to najbliĹźszy krewny, z powodu jego trzech zÄbĂłw zakĹowych.
Sigogneau uznaĹa ten gatunek za przedstawiciela rodzaju Lycaenops w 1970. WymieniĹa ona w pracy zaokrÄ
glony pysk, ktĂłry jednakĹźe jest krĂłtszy i nie tak szeroki jak u L. ornatus, duĹźe oczodoĹy, nieznacznie szersze Ĺuki czaszki, krĂłtka koĹÄ przedczoĹowa, dĹuga i szeroka koĹÄ zaczoĹowa, krĂłtka koĹÄ Ĺzowa, dĹuga koĹÄ potyliczna dolna, pĹytki dóŠprzy k. klinowej podstawowej, przednio poĹoĹźony poprzeczny odrostek, wysoka koĹÄ zÄbowa, potÄĹźna blaszka zagiÄta, mocne siekacze, dĹugie kĹy. PrzestrzeĹ miÄdzyskroniowa jest nieznacznie szersza niĹź miÄdzyoczodoĹowa, ale obie sÄ
wiÄksze aniĹźeli u innych gatunkĂłw. Ostatecznie ogĹosiĹa, Ĺźe krĂłtka i wysoka koĹÄ zÄbowa, rozlegĹa przegroda zaoczodoĹowa, szersze przestrzenie miÄdzyskroniowa i miÄdzyoczodoĹowa oraz ksztaĹt Ĺuku jarzmowego mocno przypominajÄ
odpowiednie struktury u Arctops ferox.
NiektĂłrzy autorzy przypisujÄ
RC 60 do rodzaju Aelurognathus jako osobny gatunek, A. kingwilli. Sigogneau w swoim artykule umieĹciĹa nastÄpujÄ
ce cechy dla L. kingwilli: duĹźe rozmiary, szeroka czaszka, Ĺuki czaszki grubsze a koĹÄ zÄbowa masywniejsza niĹź u L. ornatus i L. angusticeps, brak koĹci przedciemieniowej. JednakĹźe dla niektĂłrych badaczy te jak i inne cechy przemawiajÄ
za przynaleĹźnoĹciÄ
RC 60 do elurognata: ciÄĹźka czaszka z dobrze rozbudowanÄ
tylnÄ
czÄĹciÄ
; ciÄĹźki pysk, wyraĹşnie wyĹźszy niĹź szerszy, z mocnÄ
grzbietowo-bocznÄ
konstrukcjÄ
; grzbietowa czÄĹÄ pyska mocno wypukĹa; tylna czeĹÄ czaszki nachylona; w widoku grzbietowym oczodoĹy widoczny tylko jako szpary; wypukĹoĹÄ koĹci szczÄkowej obecna; szew nosowo-czoĹowy nieznacznie szpiczasty, zÄ
bkowany; koĹÄ Ĺzowa kwadratowa, maĹa nadoczodoĹowa czÄĹÄ koĹci czoĹowej, koĹÄ zaoczodoĹowa siÄga do dolnej czÄĹci zgrubienia koĹci zaoczodoĹowej, Ĺuki czaszki raczej rozlegĹe, tylna krawÄdĹş zgrubienia koĹci zaoczodoĹowej nieznacznie wypukĹa, zlewajÄ
ce siÄ podniebienne guzowatoĹci, próşnia miÄdzyskrzydĹowa gorzej rozwiniÄta, dóŠprzy koĹci klinowej podstawowej rozlegĹy, koĹÄ potyliczna szeroka i wklÄsĹa, koĹÄ potyliczna gĂłrna szeroka i niska, wyrostek przypotyliczny mocny, siekacze i kĹy mocne, ciÄĹźka dolna szczÄka, wypukĹoĹÄ na blaszce zagiÄtej. Okaz ten nie ma prawie Ĺźadnej cechy, ktĂłra jest wspĂłlna z Lycaenops z wyjÄ
tkiem kilku tych, ktĂłre dotyczÄ
obydwu rodzajĂłw, Lycaenops i Aelurognathus.
L.? minor
Holotyp, BPI 262, po raz pierwszy opisany przez Brinka i Kitchinga jako Aelurognathus minor w 1953. Jest to zdeformowana i niekompletna czaszka mierzÄ
ca 175 mm dĹugoĹci. Brink i Kitching juĹź wtedy wskazali podobieĹstwo do Lycaenops, ale w koĹcu ulokowali okaz w rodzaju Aelurognathus, poniewaĹź oko ciemieniowe znajduje siÄ blisko koĹci przedciemieniowej, posiada stosunkowo maĹe zÄby zakĹowe i opadajÄ
ce spojenie. Rozpatrywali oni jego bliskie pokrewieĹstwo z Aelurognathus sollasi i przypisali jeszcze trzy czaszki. Jedna to RC 119, a dwie pozostaĹe to BPI 264 i 281.
Sigogneau w 1970 roku ogĹosiĹa, Ĺźe pysk okazu BPI 262 ma tak samo doĹÄ szeroki pysk i zaokrÄ
glony ksztaĹt jak u Arctognathus cf. curvimola (BPI 174), ale jest za dĹugi. Otwory skroniowe sÄ
krĂłtkie i wysokie, przegroda zaoczodoĹowa jest umiarkowanie grubsza niĹź dĹuĹźsza, Ĺuk nadoczodoĹowy jest raczej szeroki w przedniej czÄĹci, ale zwÄĹźa siÄ nagle w czÄĹci Ĺrodkowej jak u L. ornatus, guzy przedoczodoĹowe sÄ
uwydatnione, obecny jest dóŠprzedoczodoĹowy, szew nosowo-czoĹowy zÄ
bkowany, koĹci Ĺzowe sÄ
nieznacznie dĹuĹźsze niĹź wyĹźsze, nadoczodoĹowa czÄĹÄ koĹci czoĹowej maĹa, koĹÄ przedciemieniowa w ksztaĹcie rombu, koĹÄ zÄbowa smukĹa i dĹuga, spojenie spadziste, prawdopodobnie piÄÄ zÄbĂłw zakĹowych. W nastÄpnej pracy dyskutowaĹa ona pozycje systematycznÄ
zaproponowanÄ
przez Brinka i Kitchinga lecz wyznaczenie tych cech charakterystycznych na podstawie ktĂłrych oddzielano Lycaenops od Aelurognathus byĹo spowodowane czÄĹciowo wiekiem i czÄĹciowo nie realnymi róşnicami pomiÄdzy tymi dwoma rodzajami odkÄ
d one byĹy obecne u niektĂłrych gatunkĂłw obydwu rodzajĂłw. Ale przyjÄĹa, Ĺźe BPI 262 moĹźe byÄ ogniwem miÄdzy tymi dwoma rodzajami, ktĂłre sÄ
bez wÄ
tpliwoĹci bliskimi krewnymi. JednakĹźe w jej opinii ogĂłlny wyglÄ
d BPI 262 bardziej przypomina Lycaenops niĹź Aelurognathus.
Sigogneau uznaĹa pierwszy przypisany okaz, RC 119, za podobny holotypowi, za wyjÄ
tkiem prawdopodobnie wÄĹźszych regionĂłw miÄdzyoczodoĹowych i miÄdzyskroniowych. BPI 262 róşni siÄ takĹźe proporcjami. Pysk jest nieznacznie krĂłtszy i szerszy, Ĺuk nadoczodoĹowy nieznacznie obszerniejszy i nie posiada widocznego zwÄĹźenia na poziomie oczodoĹĂłw, koĹci zaczoĹowa i zaoczodoĹowa sÄ
szersze, potylica jest bardziej wertykalna, dóŠprzy k. klinowej podstawowej pĹytszy, a poprzeczny odrostek usytuowany nieznacznie bardziej z przodu.
Sigogneau takĹźe odniosĹa siÄ do trzeciego okazu, ktĂłry byĹ nieopisany. Jej zdaniem BPI 281 jest generalnie podobny i róşni siÄ trochÄ proporcjami.
Obecnie toczÄ
siÄ debaty nad przynaleĹźnoĹciÄ
tego gatunku Aelurognathus sollasi.
L.? microdon
Holotyp tego gatunku, SAM 9344, zostaĹ opisany przez Boonstra’ego w 1934 roku jako nowy gatunek elurognata. Autor napisaĹ bardzo krĂłtki artykuĹ o tej zniszczonej czaszce i brakujÄ
cym podniebieniu oraz przedstawiĹ dwa rysunki w bocznym i grzbietowym widoku. Boonstra napisaĹ, Ĺźe ten okaz jest bez wÄ
tpienia spokrewniony z A. tigriceps i A. serratidens, gdyĹź powierzchowny wyglÄ
d koĹci jest bardzo podobny. TeĹź posiada obniĹźenie przedoczodoĹowe, wysoki i zaokrÄ
glony pysk oraz przestrzeĹ miÄdzyskroniowa jest duĹźo szersza niĹź miÄdzyoczodoĹowa. ZauwaĹźyĹ on specyficznÄ
granice za trzema (zamiast czterech) stosunkowo maĹymi zÄbami zakĹowymi i za nadoczodoĹowÄ
czÄĹciÄ
koĹci czoĹowej. Sigogneau w 1970 ulokowaĹa gatunek w rodzaju Lycaenops i rozwaĹźaĹa uznanie go jako formÄ przejĹciowÄ
miÄdzy L.? minor, a L. ornatus. Stosunek przestrzeni miÄdzyoczodoĹowej do miÄdzyskroniowej oraz wysoki i wÄ
ski pysk sÄ
takie same jak u L. ornatus., ale oczodoĹy sÄ
tak duĹźe jak u L.? minor. W artykule wymieniĹa drobny dóŠprzedoczodoĹowy, przegroda zaoczodoĹowa ktĂłra jest wÄ
ska z gĂłry i szeroka u doĹu, dobrze rozwiniÄtÄ
koĹÄ przedciemieniowÄ
, koĹÄ zaoczodoĹowÄ
, ktĂłra zwÄĹźa siÄ gwaĹtownie ku tyĹowi, prostokÄ
tny szew nosowo-czoĹowy, krĂłtkÄ
septomaxilla, koĹÄ ĹzowÄ
nieznacznie dĹuĹźszÄ
aniĹźeli wyĹźszÄ
, skierowana bardziej ku przodowi poprzeczny odrostek z zÄbami, a takĹźe koĹÄ zÄbowÄ
, ktĂłra jest dĹuga i smukĹa jak u L.? minor. W koĹcu ogĹosiĹa, Ĺźe uznaĹa okaz za bliĹźszy Lycaenops niĹź Aelurognathus, z powodu jego stosunkowo wiÄkszych oczodoĹĂłw i smuklejszych ĹukĂłw czaszki. PowstrzymaĹa siÄ jednak od umieszczenia go do ktĂłregoĹ z gatunkĂłw, L. ornatus. lub L.? minor, poniewaĹź posiada zÄby na poprzecznej apofyzie.
L.? tenuirostris
Holotypem jest SAM 11744. Pochodzi on z Tanzanii, mierzy 190 mm dĹugoĹci, a opisaĹ go po raz pierwszy Boonstra w 1953 jako Tangagorgon tenuirostris. Boonstra ogĹosiĹ, wysokoĹÄ pyska jest wiÄksza niĹź szerokoĹÄ, jest on wÄ
ski i dĹugi, otwory skroniowe sÄ
owalne i Ĺrednich rozmiarĂłw, oko ciemieniowe jest maĹe i przesuniÄte do tyĹu, nadoczodoĹowa czÄĹÄ koĹci czoĹowej maĹa, siekacze sÄ
Ĺrednich rozmiarĂłw, a cztery zÄby zakĹowe maĹe.
Sigogneau opisaĹa okaz jako posiadajÄ
cy wysoki i spiczasty pysk zwÄĹźajÄ
cy siÄ ku przodowi. Przestrzenie miÄdzyoczodoĹowa i miÄdzyskroniowa sÄ
raczej szerokie w porĂłwnaniu do skÄ
dinÄ
d lekko zbudowanej czaszki, duĹźa i ksztaĹtu romboidalnego koĹÄ przedciemieniowa dosiÄga do otworu ciemieniowego, koĹÄ nosowa jest szeroka, koĹÄ Ĺzowa wydĹuĹźona, koĹÄ potyliczna dolna dĹuga, dóŠprzy koĹci klinowej podstawowej krĂłtki i szeroki, poprzeczny odrostek usytuowany bardziej ku przodowi, dĹugie podniebienne guzowatoĹci, jedynie na koĹci skrzydĹowej byĹy odseparowane od koĹci podniebiennej jedynie przez wyraĹşnÄ
bruzdÄ, nozdrza tylne i lemiesz dĹugie, koĹÄ zÄbowa jest krĂłtka.
W nastÄpnym artykule Sigogneau wskazaĹa na smukĹy ksztaĹt okazu raczej przypominajÄ
cy z wyglÄ
du Cyonosaurus, ale szerokoĹci miÄdzyoczodoĹowa i miÄdzyskroniowa sÄ
za duĹźe. UznaĹa, Ĺźe Aelurognathus róşni siÄ krĂłtszym pyskiem i wyĹźszÄ
koĹciÄ
ĹzowÄ
. JednakĹźe powiedziaĹa, Ĺźe SAM 11744 jest najprymitywniejszym gatunkiem, z powodu jego stosunkowo niskiego pyska.
SAM 11744 raczej sĹabo wykazuje cechy rodzaju Lycaenops. Przypomina on bardziej Cyonosaurus ze swojÄ
wysmukĹÄ
czaszkÄ
, dĹugim i zaostrzonym pyskiem, wybitnie smukĹymi Ĺukami czaszki, wydĹuĹźonymi oknami skroniowymi, wÄ
skÄ
koĹciÄ
zaczoĹowÄ
, romboidalnÄ
i Ĺrednich rozmiarĂłw koĹciÄ
przedciemieniowÄ
, wÄ
skim lemieszem i jamÄ
podniebiennÄ
, smukĹÄ
ĹźuchwÄ
z niezwykle pochyĹym spojeniem oraz dĹugÄ
koĹciÄ
zÄbowÄ
. ChociaĹź Sigogneau uznaĹa, Ĺźe szerokoĹci miÄdzyoczodoĹowa i miÄdzyskroniowa sÄ
za duĹźe jak dla Cyonosaurus w SAM 11744, wiÄkszoĹÄ naukowcĂłw jest skĹonnych zaliczyÄ ten okaz do cyonozaura jako gatunek tenuirostris. NaprawdÄ zwĹaszcza przestrzeĹ miÄdzyoczodoĹowa jest znacznie szersza od gatunkĂłw z rodzaju Cyonosaurus, ale szerokoĹÄ miÄdzyskroniowa aĹź tak bardzo siÄ nie roĹźni. Zachowanie jego odrÄbnoĹci na poziomie gatunku jest uzasadnione tanzaĹskim pochodzeniem okazu.
Lycaenops ornatus Broom, 1925
Holotyp: AMNH 2240
MateriaĹ przypisany: BPI 260, BPI 334, RC 147 i 148
Lycaenops angusticeps (Broom, 1913) w Sigogneau, 1970
(= Scymnognathus minor Broom, 1913, = Lycaenoides angusticeps Broom, 1925, = Scymnognathus minor Broom, 1913)
Holotyp: AMNH 5537
MateriaĹ przypisany: AMNH 5535
Lycaenops quadrata (Haughton, 1927)
(=Dixeya quadrata Haughton, 1927, = Aelurognathus quadrata Sigogneau, 1970)
Holotyp: SAM 7856
MateriaĹ przypisany: BPI 390, BPI 389, BPI (FN) 3303
Lycaenops sollasi (Broili & SchrĂśder, 1935)
(= Aelurognathus sollasi Broili & SchrĂśder, 1935, = Scymnognathus holmesi Broom, 1948, =Aelurognathus minor Brink & Kitching, 1953, = Lycaenops? minor Sigogneau, 1970)
Holotyp: MS 1934 VIII 29
MateriaĹ przypisany: RC 61, BPI 262, RC 119, BPI 264, BPI 281
Lycaenops attenuatus (Brink & Kitching, 1953)
(= Lycaeniodes angusticeps Brink & Kitching, 1953, = Aelurognathus cf. serratidens Sigogneau
1970)
Holotyp: BPI 259
Lycaenops sp.
1. SAM 9344 (= Aelurognathus microdon Boonstra, 1934, = Lycaenops? microdon w Sigogneau, 1970)
2. RC 2 (= Galerhinus rubidgei Broom, 1936, = Paragalerhinus rubidgei Sigogneau, 1970)
3. BSP 1932 I 57 (= Aelurognathus cf. serratidens Broili & SchrĂśder, 1934, = cf. Aloposaurus
tenuis w Sigogneau 1970)
Aelurognathus kingwilli (Broom 1948)
(= Tigricephalus kingwilli Broom, 1948, = Lycaenops kingwilli Sigogneau, 1970)
Holotyp: RC 60
Aelurognathus alticeps (Brink & Kitching, 1953)
(Lycaenops alticeps Brink & Kitching, 1953, = Prorubidgea alticeps Sigogneau, 1970, = Prorubidgea brinki Manten, 1958, = Prorubidgea alticeps? Sigogneau, 1970, = Prorubidgea brinki Sigogneau-Russell, 1989)
Holotyp: BPI 261
MateriaĹ przypisany: BPI 289
Sycosaurus kingoriensis von Huene, 1950
(= Lycaenops kingoriensis von Huene, 1950, = Aelurognathus haughtoni von Huene, 1950, = Leontocephalus haughtoni (von Huene, 1950) w Sigogneau, 1970)
Holotyp: GPIT/RE/7116
MateriaĹ przypisany: GPIT/RE/7117
Holotyp Lycaenops ornatus
[OPIS] Lycaenops
[OPIS] Lycaenops
Ostatnio zmieniony 26 sierpnia 2008, o 13:36 przez hanys, łącznie zmieniany 4 razy.
Gratuluje!!! Ĺwietny opis!!!
NieprzetĹumaczone fragmenty oznaczajÄ :
1) supraoccipital - k. nadpotyliczna;
2) postorbital bar - przegroda zaoczodoĹowa;
3) the supraorbital portion of the frontal - nadoczodoĹowa czÄĹÄ k. czoĹowej;
4) the anteriorly situated transverse apophyses - przednio usytuowany poprzeczny odrostek;
5) lamina reflecta - blaszka zagiÄta;
6) palatal tuberosities - podniebienne guzowatoĹci;
7) but stated... - lecz wyznaczenie tych cech charakterystycznych na podstawie ktĂłrych oddzielano Lycaenops od Aelurognathus byĹo spowodowane czÄĹciowo wiekiem i czÄĹciowo nie realnymi róşnicami pomiÄdzy tymi dwoma rodzajami odkÄ d one byĹy obecne u niektĂłrych gatunkĂłw obydwu rodzajĂłw;
8) ones on the pterygoid... - jedynie na k. skrzydĹowej byĹy odseperowane od k. podniebiennej jedynie przez wyraĹşnÄ bruzdÄ.
Pozdrawiam
Piotrek
NieprzetĹumaczone fragmenty oznaczajÄ :
1) supraoccipital - k. nadpotyliczna;
2) postorbital bar - przegroda zaoczodoĹowa;
3) the supraorbital portion of the frontal - nadoczodoĹowa czÄĹÄ k. czoĹowej;
4) the anteriorly situated transverse apophyses - przednio usytuowany poprzeczny odrostek;
5) lamina reflecta - blaszka zagiÄta;
6) palatal tuberosities - podniebienne guzowatoĹci;
7) but stated... - lecz wyznaczenie tych cech charakterystycznych na podstawie ktĂłrych oddzielano Lycaenops od Aelurognathus byĹo spowodowane czÄĹciowo wiekiem i czÄĹciowo nie realnymi róşnicami pomiÄdzy tymi dwoma rodzajami odkÄ d one byĹy obecne u niektĂłrych gatunkĂłw obydwu rodzajĂłw;
8) ones on the pterygoid... - jedynie na k. skrzydĹowej byĹy odseperowane od k. podniebiennej jedynie przez wyraĹşnÄ bruzdÄ.
Pozdrawiam
Piotrek
GW OTOP
Re: [OPIS] Lycaenops
moĹźe lepiej "gĂłrnego Ĺrodkowego do dolnego późnego permu"hanys pisze:ĹźyĹ od późnego Ĺrodkowego do wczesnego późnego permu
a moĹźe teĹź zÄby?hanys pisze:Za drapieĹźnym trybem Ĺźycia przemawiajÄ lekka budowa ciaĹa, doĹÄ dĹugie koĹczyny (ustawione o wiele bardziej pod ciaĹem niĹź u prymitywniejszych terapsydĂłw).
W kulturze popularnejhanys pisze:W popularnej kulturze
L. ornatus Broom, 1925
cechy zwierzÄcia/rodzaju/charakterystyczne?hanys pisze:1932 Broom wymieniĹ cechy:
moĹźe bez "NaprawdÄ"?hanys pisze:NaprawdÄ okreĹliĹa go jako jeden z najprymitywniejszych rodzajĂłw
kursywahanys pisze:OdniosĹa ona cztery okazy do gatunku ornatus.
moĹźe bez "stosunkowo "?hanys pisze: L. angusticeps
i posiada stosunkowo dĹuĹźszÄ i smuklejszÄ czaszkÄ.
zaawansowanegohanys pisze:JednakĹźe uznaĹa L. angusticeps za bardziej zaawansowany ewolucyjnie.
Ähanys pisze:L. cf. angusticeps
maĹa koĹÄ przedciemieniowa,
jeĹźeli po raz pierwszy opisano, to chyba wiadomo, Ĺźe " gen. et spec. nov. ", wiÄc to chyba niepotrzebnehanys pisze:L. kingwilli
Holotyp tego gatunku, RC 60 byĹ po raz pierwszy opisany w 1948 przez Brooma jako Tigricephalus kingwilli gen. et spec. nov.
"sÄ " pomiÄdzyhanys pisze:koĹci Ĺzowe nieznacznie dĹuĹźsze niĹź wyĹźsze,
L.? microdon
aelurognata -> moze bez "a" na poczÄ tku?hanys pisze:Holotyp tego gatunku, SAM 9344, zostaĹ opisany przez Boonstra?ego w 1934 roku jako nowy gatunek aelurognata.
razemStosunek przestrzeni miÄdzyoczodoĹowej do miÄdzy skroniowej
L.? tenuirostris
Holotypem jest SAM 11744. Pochodzi on z Tanzanii, mierzy 190 mm dĹugoĹci, a opisaĹ go po raz pierwszy Boonstra w 1953 jako Tangagorgon tenuirostris gen. et sp. nov.
poined out to "wskazaÄ na"W nastÄpnym artykule Sigogneau poined out smukĹy ksztaĹt okazu
kursywaUznaĹa, Ĺźe Aelurognathus
SAM 11744 raczej sĹabo wykazuje cechy rodzaju Lycaenops.
nov. comb. i nov. sp. to chyba wyraĹźenia z pracy, ktĂłre3 wskazujÄ na utworzenie nowych jednostek, wiÄc sÄ niepotrzebneLycaenops quadrata (Haughton, 1927) nov. comb.
Lycaenops sollasi (Broili & SchrĂśder, 1935) nov. comb.
Lycaenops attenuatus (Brink & Kitching, 1953) nov. sp.
[Stamp: Apsaravis] [Avatar: P. Weimer, CC BY-NC-SA 2.0]