[OPIS] Phorusrhacos longissimus

Czyli o potomkach dinozaurów - zwierzętach z kladu Avialae
Awatar użytkownika
Piotr G.
Sylurski akantod
Sylurski akantod
Posty: 162
Rejestracja: 17 lipca 2007, o 18:10
Lokalizacja: Warszawa

[OPIS] Phorusrhacos longissimus

Post autor: Piotr G. »

PHORUSRHACOS LONGISSIMUS Ameghino, 1887


Systematyka:
Rząd: Cariamiformes Hackett et al., 2008 (dawniej należące tu gatunki umiejscawiano w obrębie rzędu żurawiowych – Gruiformes Bonaparte, 1884)
Podrząd: Cariamae Furbringer, 1888
Rodzina: Fororaki – Phorusrhacidae Ameghino, 1889
Podrodzina: Phorusrhacinae Ameghino, 1889

Synonimy:
Stereornis rollieri Moreno et Mercerat, 1891: 21, 45; Brodkorb, 1967
Stereornis gaudryi Moreno et Mercerat, 1891: 21, 47; Brodkorb, 1967
Mesembriornis studeri Moreno et Mercerat, 1891: 21, 48; Brodkorb, 1967
Mesembriornis quatrefragesi Moreno et Mercerat, 1891: 22, 50; Brodkorb, 1967
Darwinornis copei Moreno et Mercerat, 1891: 24, 60; Brodkorb, 1967
Darwinornis zittelli Moreno et Mercerat, 1891: 25, 63; Brodkorb, 1967
Darwinornis socialis Moreno et Mercerat, 1891: 25, 63; Brodkorb, 1967
Owenornis affinis Moreno et Mercerat, 1891: 25, 64; Brodkorb, 1967
Owenornis lydekkeri Moreno et Mercerat, 1891: 25, 64; Brodkorb, 1967
Phororhacos sehuensis Ameghino, 1891: 258; Brodkorb, 1967
Phororhacos platygnathus Ameghino, 1891: 452; Brodkorb, 1967
Titanornis mirabilis Mercerat, 1893: 5; Brodkorb, 1967
Callornis giganteus Ameghino, 1895: 78; Brodkorb, 1967
Eucallornis giganteus Ameghino, 1901: 78; Brodkorb, 1967
Liornis floweri Ameghino, 1895; Alvarenga et Hoffling, 2003
Liornis minor Dolgpol de Saez, 1927; Alvarenga et Hoffling, 2003

Znalezione szczątki:
Typ: spojenie żuchwy, zawierające część prawej gałęzi żuchwy lecz nie posiadające dziobowego końca (MLP-118). Okaz wydobył F. Ameghino w 1887 r. i początkowo opisał go jako żuchwę szablozębnego ssaka; w 1891 zrewidował materiał kopalny przypisując go do ptaków.
Hypodygm – typ:
- kilka segmentów szkieletu które służą jako typ dla różnych synonimów gatunku (MLP-119 do 139 i MLP-171 do 182);
- kompletna czaszka (BMNH A-529) uległa erozji i obecnie prawie cała zamieniła się w pył (oprócz żuchwy, końca dzioba, górnej szczęki i fragmentu doogonowej cz. wyrostka nadoczodołowego;
- kilka segmentów żuchwy (BMNH A-530, BMNH A-684);
- prawie kompletna lewa k. stępowo-śródstopowa (AMNH-9146);
- niektóre towarzyszące k. kończyny tylnej (AMNH-9497).

Lokalizacja i wiek znaleziska:
Dln. i śr. miocen (santa cruz) Argentyny (Prowincja Santa Cruz); formacja Santa Cruz. Stanowiska: La Cueva, Tagua Quemada, Monte Observacion, Rio Shehuen.

Wymiary: (w cm; wymiary w nawiasach zostały oszacowane i dotyczą niekompletnych kości)
Czaszka: (wymiary wg. Ameghino, 1895)
BMNH A-529: dł. całkowita – (65); szerokość przy podstawie – (30); wysokość szczęki – (25);
Żuchwa:
MLP-118: dł. spojenia – (16); wysokość podstawy spojenia – 5,3; szerokość podstawy spojenia – 7,0;
BMNH A-529: dł. całkowita – 55, dł. spojenia – 17,9; wysokość podstawy spojenia – 6,2; szerokość podstawy spojenia – 6,7;
BMNH A-530: wysokość podstawy spojenia – 5,7; szerokość podstawy spojenia – 6,6;
BMNH A-684: wysokość podstawy spojenia – 5,4: szerokość podstawy spojenia – 6,0;
Kość udowa:
AMNH-9146: dł. całkowita – (31,0); szerokość pośrodku trzonka – 3,62; maks. dystalna szerokość – 9,2;
Kość piszczelowo-stępowa:
AMNH-9146: dł. całkowita – (50,0); najmniejsza szerokość trzonka – 3,9; maks. dystalna szerokość – 6,2;
Kość stępowo-śródstopowa:
MLP-118: szerokość na poziomie dystalnego otworu – 6,0; szerokość środkowego bloczka – 2,9;
BMNH A-531: szerokość na poziomie dystalnego otworu – 7,1;
BMNH A-545: szerokość na poziomie dystalnego otworu – 6,5; szerokość środkowego bloczka – 3,5;
MLP-131: dł. całkowita – 38,5; proksymalna szerokość – 8,0; szerokość przy środku trzonka – 3,7; szerokość na poziomie dystalnego otworu – 6,4; szerokość środkowego bloczka – 3,3;
MLP-76V.1011: dł. całkowita – (40,0); proksymalna szerokość – (8,4); szerokość przy środku trzonka – 3,7; szerokość na poziomie dystalnego otworu – 6,5; szerokość środkowego bloczka – 3,6;
AMNH-9497: dł. całkowita – 37,0; szerokość przy środku trzonka – 3,6; szerokość na poziomie dystalnego otworu – 6,3; szerokość środkowego bloczka – 3,4.

Charakterystyka:
Był to gigantyczny nielotny ptak drapieżny. Bardziej wysmukły niż przedstawiciele podrodziny Physornithinae oraz bardziej zwinny, ruchliwy i szybszy.
Średnica kończyn tylnych jest podobna do tej u dużego samca strusia afrykańskiego (Struthio camelus) i na tej podstawie jego masę ciała za życia można oszacować na ok. 130 kg (Alvarenga i Hoffling, 2003). Gatunek ten osiągał tą samą lub nieco większą wysokość co Paraphysornis brasiliensis czyli ok. 2,5m; był jednak znacznie smuklejszy i posiadał dłuższą oraz cieńszą k. stępowo-śródstopową. Długość tej kości stanowi ok. 70% k. piszczelowo-stępowej; dystalna cz. środkowego bloczka nie jest bocznie rozszerzona jak u rodzaju Titanis.
Dziób dwubocznie spłaszczony i bardzo duży lecz mniejszy niż u rodzajów Devincenzia i Kelenken, zaopatrzony w hakowaty wyrostek przypominający kieł ssaków mięsożernych. Spojenie żuchwy stosunkowo dłuższe, węższe i nie tak wysokie jak u przedstawicieli Physornithinae; jest ponad dwukrotnie dłuższe niż szerokość podstawy.
Ptak zamieszkiwał trawiaste stepy polując na małe gady i ssaki. Uważa się że ścigał zdobycz poczym powalał ją na ziemię uderzeniem potężnego dzioba . W obrębie podrodziny Phorusrhacinae jest gatunkiem do którego przypisano najwięcej skamieniałości lecz mimo to wciąż ich ilość jest nie wystarczająca do kompletnej rekonstrukcji. Najbardziej odczuwalny jest brak dobrze zachowanych fragmentów czaszki. Okaz BMNH A-529 jest bardzo źle zachowany i prawie cała zamienił się w pył. F. Ameghino (1985) wykonał udany rysunek tej czaszki zaraz po wydobyciu oraz zmierzył ją; wg. niego składała się ona z fragmentów kostnych zaskorupionych w rozdrobnionej skale.
Materiał jest również nie wystarczający do bardziej szczegółowego anatomicznego diagnozowania, które oddzielałoby Phorusrhacos od bardzo ubogich w skamieniałości rodzajów Devincenzia i Titanis.

Bibliografia:
Alvarenga, H.M.F.; Hoffling, E; 2003. Systematic revision of the Phorusrhacidae (Aves: Ralliformes). Papeis avulsos de Zoologia 43(4): 55-91.

Hackett, S. J., et al., 2008. A phylogenomic study of birds reveals their evolutionary history. Science 320: 1763-1768.

Kobryń, H.; Kobryńczuk, F.; 2006. Anatomia zwierząt 3. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.

Milart, Z. i in. ; 2002. Anatomiczne mianownictwo weterynaryjne. Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa.
Ostatnio zmieniony 25 maja 2009, o 20:41 przez Piotr G., łącznie zmieniany 1 raz.
GW OTOP

Ag.Ent
Kredowy tyranozaur
Kredowy tyranozaur
Posty: 2284
Rejestracja: 19 marca 2009, o 20:55
Imię i nazwisko: Tomasz Skawiński
Lokalizacja: Wrocław

Post autor: Ag.Ent »

Przynależność fororaków do Gruiformes chyba nie jest już aktualna w świetle badań filogenetycznych i genetycznych. Cariamiformes/Cariamae jest uznawane za takson siostrzany kladu (Falconiformes + (Psittaciformes + Passeriformes)).

Bibliografia
1. Shannon J. Hackett i inni (2008) A phylogenomic study of birds reveals their evolutionary history. Science. 320 (5884): 1763–1768. doi:10.1126/science.1157704

Awatar użytkownika
Piotr G.
Sylurski akantod
Sylurski akantod
Posty: 162
Rejestracja: 17 lipca 2007, o 18:10
Lokalizacja: Warszawa

Post autor: Piotr G. »

Bardzo słuszna uwaga!!! Dzięki za zwrócenie uwagi! Poprawione.
Pozdrawiam
Piotrek
GW OTOP

ODPOWIEDZ