[OPIS] Paraphysornis brasiliensis

[Piotr G.]

PARAPHYSORNIS BRASILIENSIS (Alvarenga, 1982)


Systematyka:
Rząd: Cariamiformes Hackett et al., 2008 (dawniej należące tu gatunki umiejscawiano w obrębie rzędu żurawiowych – Gruiformes Bonaparte, 1884)
Podrząd: Cariamae Furbringer, 1888
Rodzina: Fororaki – Phorusrhacidae Ameghino, 1889
Podrodzina: Physornithinae Agnolin, 2007 (dawniej Brontornithinae Moreno et Mercerat, 1891)

Synonimy:
Physornis brasiliensis Alvarenga, 1982

Znalezione szczątki:
Holotyp (DGM-1418-R) stanowi prawie kompletny szkielet (ok. 75%) jednego osobnika. W szkielecie brakuje większej cz. górnej szczęki, puszki mózgowej, miednicy i mostka.

Lokalizacja i wiek znaleziska:
Okaz znaleziono w osadach formacji Tremembe, w Basenie Taubate (Stan Sao Paulo, Brazylia). Wiek oszacowano na grn. oligocen lub dln. miocen (grn. deseadean) (Soria i Alvarenga, 1989; Alvarenga, 1990).

Wymiary: (w cm; liczby w nawiasach zostały oszacowane, gdyż dotyczą niekompletnych kości)
Żuchwa: dł. całkowita – 51,1; dł. spojenia przez dogrzbietową powierzchnię – 8,7; wysokość przy podstawie spojenia – 7,7;
Kręg szczytowy (atlas): maks. szerokość dołka kłykciowego – 2,9;
Łopatka: dł. całkowita – 21,5;
K. krucza: dł. całkowita – 24,5;
K. ramienna: dł. całkowita – 19,5;
K. łokciowa: dł. całkowita – 8,3;
K. nadgarstkowo-śródręczna: dł. całkowita – 7,15;
K. udowa: dł. całkowita – (35,0); szerokość w środkowej cz. trzonka – 4,7; dogrzbietowo-dobrzuszna średnica w środkowej cz. trzonka – 5,5; maks. dystalna szerokość – 12,6; dogrzbietowo-dobrzuszna średnica wewnętrznego kłykcia – 11,3; dogrzbietowo-dobrzuszna średnica zewnętrznego kłykcia – 10,4;
K. piszczelowo-stępowa: dł. całkowita (wyłączając grzebień piszczelowy) – 55,0; szerokość w środkowej cz. trzonka – 5,4;
K. stępowo-śródstopowa: dł. całkowita – 31,5; maks. proksymalna szerokość – 10,0; proksymalna dogrzbietowo-dobrzuszna średnica – 7,1; maks. dystalna szerokość – 10,5;
Człon palcowy I palca IV lewej stopy: dł. osi – (5,9); maks. proksymalna szerokość – (4,0); maks. dystalna szerokość – 2,7;

Charakterystyka:
Był to bardzo duży, nielotny ptak drapieżny. Możliwe że jest najmniejszym gatunkiem podrodziny Physornithidae, jednak ze względu na to, że znany jest tylko szkielet należący do jednego osobnika nie można tego stwierdzić z całą pewnością, ponieważ nie wiadomo jakie były wahania wymiarów w obrębie gatunku. Znaleziony okaz za życia osiągał dł. ok. 140 cm i wysokość do czubka głowy (z wyprostowaną szyją) ok. 240 cm. K. udowa i ramienna tego ptaka, w porównaniu z analogicznymi fragmentami kostnymi u największego okazu współcześnie żyjącego ptaka – strusia afrykańskiego (Struthio camelus), osiągającego za życia wagę 130 kg, prezentują dużo większą średnicę i obwód, co prowadzi do wniosku iż P. brasiliensis za życia osiągał masę ciała ok. 180 kg ( Alvarenga i Hoffling, 2003). Powyższe wymiary są zbliżone do najmniejszego okazu Brontornis burmeisteri (FM-P13259).
Spojenie żuchwy jest dłuższe i węższe niż u rodzajów Physornis i Brontornis, jednak proporcjonalnie szersze i krótsze niż u przedstawicieli podrodziny Phorusrhacinae (Alvarenga, 1993).
Porównanie podstawowych cz. k. czworoboczno- jarzmowej, kręgu szczytowego, trzeciego kręgu szyjnego i bliższej cz. k. stępowo-śródstopowej Physornis i Paraphysornis przedstawia drobną przewagę w rozmiarze tego pierwszego.
Wymiar k. stępowo-środstopowej jest zbliżony do tego u najmniejszego okazu Brontornis, chociaż kość ta u Paraphysornis jest nieco cieńsza. Stawy k. stępowo-śródstopowej mają kształt nieco zbliżony do czworokątnego, szczególnie wewnętrzny (Alvarenga, 1993). Boczna krawędź podpiętka rozszerza się aż do bocznej cz. stawu bocznego i nie kształtuje bocznego grzebienia charakterystycznego dla Physornis.

Bibliografia:
Alvarenga, H. M. F.; 1993. Paraphysornis novo genero para Physornis brasiliensis Alvarenga, 1982 (Aves: Phorusrhacidae). Anais da Academia Brasileira de Ciencias, 65: 403-406.

Alvarenga, H. M. F.; Hoffling, E.; 2003. Systematic revision of the Phorusrhacidae (Aves: Ralliformes). Papeis avulsos de Zoologia 43(4): 55-91.

Hackett, S. J., et al., 2008. A phylogenomic study of birds reveals their evolutionary history. Science 320: 1763-1768.

Kobryń, H.; Kobryńczuk, F.; 2006. Anatomia zwierząt 3. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.

Milart, Z. i in.; 2002. Anatomiczne mianownictwo weterynaryjne. Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa.


Ilustracja: http://www.dinozaury.com/index.php?opti ... itstart=19

[nazuul]

W szkielecie brakuje większej cz. górnej szczęki i czaszki, miednicy i mostka.

nie za bardzo rozumiem - czy górna szczęka nie jest częścia czaszki?

Okaz znaleziono w osadach Formacji Tremembe, w Basenie Taubate (Stan Sao Paulo, Brazylia).

zdaje sie, że z małej

strusia afrykańskiego (Struthio camelus), osiągającego za życia wagę 130 kg, prezentują dużo większą średnicę i obwód, co prowadzi do wniosku iż P. Brasiliensis za życia osiągał masę ciała ok. 180 kg ( Alvarenga i Hoffling, 2003).

gatunek z małej

[Piotr G.]

Dzięki! Poprawione!
Co do czaszki to słuszna uwaga.W oryginale było napisane "braincase", więc chodzi chyba o puszkę mózgową.
Pozdrawiam
Piotrek