[OPIS] Talenkauen
: 10 kwietnia 2008, o 19:39
dałem też do wikipedii
Talenkauen (talenkauen)
długość: poniżej 4 m
masa: 150-300 kg
miejsce: Argentyna - formacja Pari Ake, prowincja Santa Cruz , Patagonia,
czas: 72-69 Ma (wczesny mastrycht)
klasyfikacja:
Dinosauria
Ornithischia
Ornithopoda
Iguanodontia
Elasmaria
Wstęp
Talenkauen to niewielki, bazalny przedstawiciel iguanodontów żyjący w późnej kredzie na terytorium obecnej Argentyny. Jego niezwykłą cechą były kostne płyty pokrywające boki ciała.
W analizach kladystycznych umiejscowiono rodzaj Talenkauen między najbardziej bazalnymi iguanodontami (tenontozaur i gasparinizaura), a nieco bardziej zaawansowanymi (driozaur i Anabisetia).
W 2007 roku, po opisaniu rodzaju Macrogryphosaurus, utworzono nowy klad iguanodontów, nazwany Elasmaria, do którego zaliczono talenkauena i makrogryfozaura.
Budowa
Ogólną budową przypominał późnojurajskiego Dryosaurus z Ameryki Północnej. Różnił się od niego dłuższą szyją, mniejszą głową i dłuższymi, smukłymi ramionami. Prymitywną cechą talenkauena jest posiadanie zębów w przedniej części górnej szczęki i pierwszego palca w kończynie przedniej. U bardziej zaawansowanych iguanodonów pysk był zakończony bezzębnym dziobem i zostały tylko trzy palce w dolnej kończynie (2, 3 i 4). Za to cechą łączącą go z innymi południowoamerykańskimi ornitopodami (Notohypsilophodon i Anabisetia) jest kość udowa ze zmniejszoną powierzchnią miejsca w którym przyczepione były mięśnie.
Niezwykłą cechą talenkauena były gładkie, owalne płyty kostne znajdujące się na klatce piersiowej. Były długie (18 cm) i zarazem cienkie (3 mm). Podobnie "opancerzony" był Thescelosaurus, Othnielosaurus, Parksosaurus, Macrogryphosaurus i Hypsilophodon. Te dinozaury znane są z dobrze zachowanych skamieniałości. Prawdopodobnie płytki kostne były na tyle delikatne, że rzadko się przekształcały w skamieliny. Może to świadczyć, że podobne struktury były szerzej rozpowszechnione wśród cerapodów. Płytki mogły pełnić funkcję wspomagająca oddychania, podobnie jak u tuatary, krokodyli, ptaków i maniraptorów. Z pewnością były za słabe, by pełnić funkcję ochronną.
Paleoekologia
Talenkauen był niewielkim ornitopodem żywiącym się zapewne roślinami. Żył obok gigantycznego tytanozaura Puertasaurus i drapieżnego karnozaura Orkoraptor na terenach porośniętych drzewami szpilkowymi, okresowo zalewanymi przez morze.
Materiał kopalny
Holotyp (MPM-10001) to prawie kompletny szkielet, braknie tylko tylnej części głowy, ogona i dolnych partii kończyn przednich.
Etymologia
Talenkauen znaczy "mała głowa" (w języku indian Aonikenk talenk znaczy mały, kauen - głowa).
Spis gatunków:
Talenkauen santacrucensis Novas, Cambiaso i Ambrosio, 2004
Obrazki:
http://dinomaniac.deviantart.com/art/Ta ... -118074716
http://maniraptora.deviantart.com/art/T ... s-81004173
Talenkauen (talenkauen)
długość: poniżej 4 m
masa: 150-300 kg
miejsce: Argentyna - formacja Pari Ake, prowincja Santa Cruz , Patagonia,
czas: 72-69 Ma (wczesny mastrycht)
klasyfikacja:
Dinosauria
Ornithischia
Ornithopoda
Iguanodontia
Elasmaria
Wstęp
Talenkauen to niewielki, bazalny przedstawiciel iguanodontów żyjący w późnej kredzie na terytorium obecnej Argentyny. Jego niezwykłą cechą były kostne płyty pokrywające boki ciała.
W analizach kladystycznych umiejscowiono rodzaj Talenkauen między najbardziej bazalnymi iguanodontami (tenontozaur i gasparinizaura), a nieco bardziej zaawansowanymi (driozaur i Anabisetia).
W 2007 roku, po opisaniu rodzaju Macrogryphosaurus, utworzono nowy klad iguanodontów, nazwany Elasmaria, do którego zaliczono talenkauena i makrogryfozaura.
Budowa
Ogólną budową przypominał późnojurajskiego Dryosaurus z Ameryki Północnej. Różnił się od niego dłuższą szyją, mniejszą głową i dłuższymi, smukłymi ramionami. Prymitywną cechą talenkauena jest posiadanie zębów w przedniej części górnej szczęki i pierwszego palca w kończynie przedniej. U bardziej zaawansowanych iguanodonów pysk był zakończony bezzębnym dziobem i zostały tylko trzy palce w dolnej kończynie (2, 3 i 4). Za to cechą łączącą go z innymi południowoamerykańskimi ornitopodami (Notohypsilophodon i Anabisetia) jest kość udowa ze zmniejszoną powierzchnią miejsca w którym przyczepione były mięśnie.
Niezwykłą cechą talenkauena były gładkie, owalne płyty kostne znajdujące się na klatce piersiowej. Były długie (18 cm) i zarazem cienkie (3 mm). Podobnie "opancerzony" był Thescelosaurus, Othnielosaurus, Parksosaurus, Macrogryphosaurus i Hypsilophodon. Te dinozaury znane są z dobrze zachowanych skamieniałości. Prawdopodobnie płytki kostne były na tyle delikatne, że rzadko się przekształcały w skamieliny. Może to świadczyć, że podobne struktury były szerzej rozpowszechnione wśród cerapodów. Płytki mogły pełnić funkcję wspomagająca oddychania, podobnie jak u tuatary, krokodyli, ptaków i maniraptorów. Z pewnością były za słabe, by pełnić funkcję ochronną.
Paleoekologia
Talenkauen był niewielkim ornitopodem żywiącym się zapewne roślinami. Żył obok gigantycznego tytanozaura Puertasaurus i drapieżnego karnozaura Orkoraptor na terenach porośniętych drzewami szpilkowymi, okresowo zalewanymi przez morze.
Materiał kopalny
Holotyp (MPM-10001) to prawie kompletny szkielet, braknie tylko tylnej części głowy, ogona i dolnych partii kończyn przednich.
Etymologia
Talenkauen znaczy "mała głowa" (w języku indian Aonikenk talenk znaczy mały, kauen - głowa).
Spis gatunków:
Talenkauen santacrucensis Novas, Cambiaso i Ambrosio, 2004
Obrazki:
http://dinomaniac.deviantart.com/art/Ta ... -118074716
http://maniraptora.deviantart.com/art/T ... s-81004173