[Opis] Stuthiomimus (strutiomim)
: 27 grudnia 2014, o 01:53
Struthiomimus (Strutiomim)
Długość: 4 m (S.altus, S.sp), 5 m (S.sedens)
Wysokość: 1.4 m (S.altus,S.sp), ok 1.6 (S.sedens)
Masa: 150 kg (S.altus, S.sp)
Czas Występowania: Późna Kreda ,75-66 ma (Kampan-Mastrycht)
Miejsce Występowania: Ameryka Północna (USA/Kanada)
Systematyka
Dinosauria
Saurischia
Theropoda
Tetanurae
Coelurosauria
Ornitomimosauria
Ornitomimidae
Struthiomimus
Wstęp:
Strutiomimus był średniej wielkości przedstawicielem ornitomimozaurów zamieszkującym tereny dzisiejszej Ameryki Północnej w okresie Późnej Kredy. Obecnie uważa się że był zwierzęciem stadnym.
Odkrycie i historia opisu
W 1901 roku, Lawrence Lambe znalazł kilka niekompletnych skamielin (holotyp CMN 930) i przypisał je do rodzaju Ornitomimus jako nowy gatunek O.altus. Jednakże w roku 1914, Barnum Brown odkrył prawie kompletny szkielet strutiomima w rejonach rzeki Red Deer w Kanadzie, i ostatecznie został opisany przez Henryego Fairfield Osborna jako podrodzaj Struthiomimus w roku 1917. osborn pokomplikował sprawy przypisując lepiej zachowany okaz AMNH 5339 jako genotyp. Dopiero w roku 1972 Dale Russell zmienił rangę Strutiomima z podrodzaju na pełnoprawny rodzaj, dodatkowo przypisując w tym czasie do tego rodzaju szkielety: AMNH 5375, AMNH 5385, AMNH 5421, CMN 8897, CMN 8902, ROM 1790. Dodatkowo Osborn przemianował gatunek Ornithomimus tenuis Marsh 1890 ma Struthiomimus tenuis który jest dziś uważany za Nomen Dubium. W późniejszych latach William Arthur Parks opisał cztery nowe gatunki strutiomima: Struthiomimus brevetertius Parks 1926, Struthiomimus samueli Parks 1928, Struthiomimus currellii Parks 1933 i Struthiomimus ingens Parks 1933, które dziś uważne są za przedstawicielu rodzajów Dromiceiomimus lub Ornithomimus. Okazy strutiomima znalezione w osadach formacji Horseshoe Canyon różnią się od gatunku typowego dłuższymi kończynami przednimi, i reprezentują one nowy po dziś dzień nienazwany gatunek strutiomima. Zaś okazy znalezione w osadach formacji Hell Creek są większe (zbliżone rozmiarami do Galimimusa), posiadają dłuższe pazury u rąk i są młodsze od S.altus. Początkowo te okazy zostały przypisane przez Marsha w roku 1892 do gatunku Ornithomimus, jako nowy gatunek O.sedens, jednakże w roku 2001 James Orville Farlow przemianował ten gatunek na Struthiomimus sedens.
Gatunki
Gatunkiem typowym jest S.altus znany z kilku szkieletów i czaszek, i jego rozmiar szacuje się na 4.3 m długości i 1.4m wysokości a masa na 150 kg. Jedyne znane szczątki gatunku S.altus pochodzą z osadów formacji Dinosaur Park, datowanych na 77-75,5 milionów lat (kampan, późna kreda). Drugi, młodszy gatunek który dotąd nie został jeszcze nazwany, posiadał bardziej długie i smukłe kończyny przednie. Znany jest z kilku okazów znalezionych na terenach formacji Horseshoe Canyon, datowanych na 70 milionów lat (wczesny mastrycht). Trzeci, najmłodszy gatunek S.sedens, żył w okresie późnego mastrychtu (68-66 milionów lat temu) i jest największym gatunkiem strutiomima (swoimi rozmiarami bardzo przypominał Gallimimus, czyli ok 5 m długości)
Klasyfikacja
Struthiomimus jest członkiem rodziny Ornitomimidae, grupy do której należą również Anserimimus, Archaeornithomimus, Dromiceiomimus, Gallimimus, Ornithomimus, i Sinornithomimus. Klasyfikacja Ornitomimozaurów przez wiele lat przechodziła wiele transformacji, początkowo Marsh przypisał je do ornitopodów (grupy nie powiązanej ściśle z teropodami) lecz pięć lat później przeniósł je do kladu Ceratosauria. W roku 1891, Baur wprowadził je do kladu Iguanodontów (wykorzystywane były jako takson worek). W roku 1993 Ornitomimozaury znów zostały niewłaściwie sklasyfikowane,tym razem jako Oviraptorozaury, jednakże w latach 90 XX wieku były obiektem częstych badań które pozwoliły na umieszczenie Ornitomimozaurów w kladzie Coelurosauria. Rinchen Barsbold zauważając różnice pomiędzy Ornitomimidae a innymi teropodami, utworzył nowy klad - Ornithomimosauria. Paul Sereno w roku 1998 objął rodziną Ornitomimidae wszystkie ornitomimozaury, jednakże później przypisano do niej jedynie formy bardziej zaawansowane u których występuje arctometatarsus (w tym Struthiomimusa).
Budowa
Wszystkie gatunki strutiomima posiadały budowę i strukturę szkieletów typową dla ornitomimozaurów, różniącą się od blisko spokrewnionych rodzajów takich jak Gallimimus i Ornithomimus jedynie proporcjami i małymi szczegółami anatomicznymi. Podobnie jak inne ornitomimozaury posiadały małą głową i stosunkową długa szyję która stanowiła blisko 40% długości ciała zwierzęcia od czubka głowy do bioder. Posiadały duże oczy i szczeki pozbawione były zębów. Ich kręgosłup składał się z dziesięciu kręgów szyjnych, trzynastu kręgów grzbietowych, sześciu kręgów biodrowych i około trzydziestu pięciu kręgów ogonowych. Ich ogony były stosunkowo sztywne i prawdopodobnie były używane do utrzymywania równowagi. Posiadały także długie smukłe ręce, z nieruchomymi ramionami. Ręce były zaopatrzone w trzy palce które były równej długości (co jest wyjątkową cechą wśród teropodów), i były zakończone lekko zakrzywionymi pazurami. Od swoich krewniaków strutiomim różnił się tym, ze krawędź górnej części dzioba była wklęsła (u ornitomima jest ona prosta) oraz wyjątkowo długimi kończynami przednimi jak i również pazurami w porównaniu do innych ornitomimozaurów.
Dieta
Nawyki żywieniowe strutiomima są częstym tematem dyskusji. Posiadanie dzioba przez Struthiomimusa wskazuje na to ze prawdopodobnie był wszystkożerny. Wysnuto hipotezę że mógł żyć na wybrzeżach i klifach i używał dzioba do wyfiltrowywania z wody planktonu jak dzisiejsze flamingi. Niektórzy paleontolodzy uważają że bardziej prawdopodobne jest to że stutiomim był mięsożerny, ponieważ jest przedstawicielem Teropodów. Teoria ta nigdy nie była obalana jednakże Henry Osborn, który dokonał opisu tego dinozaura stwierdził że żywił się pędami oraz pączkami drzew i krzewów i używał swoich rąk jak grabi do zagarniania roślin, a długiej szyi do pożywiania się wyższymi partiami roślinności. Teoria roślinożernego trybu życia strutiomima jest dodatkowo wspierana tym że drugie i trzecie palce u rąk strutiomima były równej długości i nie mogły funkcjonować niezależnie oraz prawdopodobnie były ze sobą połączone błoną skórną. Struktura pasa barkowego nie pozwalała strutiomimowi na dość wysokie podnoszenie rąk, i nie mogły być na tyle zgięte żeby były używane jako grabie więc prawdopodobnie pełniły rolę haków bądź zacisków które pozwalały na podnoszenie roślinności na wysokość ramion.
Szybkość
Tylne kończyny strutiomima były bardzo długie i mocne co wskazuje na to że idealnie nadawały się do rozwijania dużych prędkości przez zwierzę tak jak w przypadku dzisiejszych strusi. Posiadały arctometatarsus czyli tak zwane ściśnięte śródstopie które usztywniało wydłużoną stopę i wspomagało osiąganie dużych prędkości przez zwierzę. Szybkość strutiomima była w rzeczywistości jego główną obroną przed drapieżnikami (chociaż gdy zostawał osaczony mógł także używać swoich tylnych pazurów drapiąc przeciwnika) takimi jak dromeozauroidy (Saurornitholestes i Dromaeosaurus) oraz tyranozauroidy (Gorgosaurus i Daspletosaurus), które żyły w tym samym czasie co Strutiomim. Szacuje się ze mógł rozwijać prędkośc od 35 do nawet 60 km/h.
Etymologia
Nazwa strutiom pochodzi od połączenia greckich słów stroutheios znaczącego struś, oraz "mimos" oznaczającego "naśladowca" lub "imitator". Epitet gatunkowy gatunku typowego "altus" pochodzi z łaciny oznacza "wyniosły" lub "szlachetny".
Spis Gatunków
Gatunki ważne:
Stuthiomimus Osborn, 1917
Struthiomimus altus (Lambe, 1902) Osborn, 1917
= Ornithomimus altus Lambe, 1902
Struthiomimus sedens (Marsh, 1892) Farlow, 2001
= Ornithomimus sedens Marsh, 1892
Struthiomimus sp.
Struthiomimus tenuis Osborn 1916 Nomen Dubium
Struthiomimus brevetertius Parks 1926 =Dromiceiomimus lub Ornithomimus
Struthiomimus samueli Parks 1928 =Dromiceiomimus lub Ornithomimus
Struthiomimus currellii Parks 1933 =Dromiceiomimus lub Ornithomimus
Struthiomimus ingens Parks 1933 =Dromiceiomimus lub Ornithomimus
Długość: 4 m (S.altus, S.sp), 5 m (S.sedens)
Wysokość: 1.4 m (S.altus,S.sp), ok 1.6 (S.sedens)
Masa: 150 kg (S.altus, S.sp)
Czas Występowania: Późna Kreda ,75-66 ma (Kampan-Mastrycht)
Miejsce Występowania: Ameryka Północna (USA/Kanada)
Systematyka
Dinosauria
Saurischia
Theropoda
Tetanurae
Coelurosauria
Ornitomimosauria
Ornitomimidae
Struthiomimus
Wstęp:
Strutiomimus był średniej wielkości przedstawicielem ornitomimozaurów zamieszkującym tereny dzisiejszej Ameryki Północnej w okresie Późnej Kredy. Obecnie uważa się że był zwierzęciem stadnym.
Odkrycie i historia opisu
W 1901 roku, Lawrence Lambe znalazł kilka niekompletnych skamielin (holotyp CMN 930) i przypisał je do rodzaju Ornitomimus jako nowy gatunek O.altus. Jednakże w roku 1914, Barnum Brown odkrył prawie kompletny szkielet strutiomima w rejonach rzeki Red Deer w Kanadzie, i ostatecznie został opisany przez Henryego Fairfield Osborna jako podrodzaj Struthiomimus w roku 1917. osborn pokomplikował sprawy przypisując lepiej zachowany okaz AMNH 5339 jako genotyp. Dopiero w roku 1972 Dale Russell zmienił rangę Strutiomima z podrodzaju na pełnoprawny rodzaj, dodatkowo przypisując w tym czasie do tego rodzaju szkielety: AMNH 5375, AMNH 5385, AMNH 5421, CMN 8897, CMN 8902, ROM 1790. Dodatkowo Osborn przemianował gatunek Ornithomimus tenuis Marsh 1890 ma Struthiomimus tenuis który jest dziś uważany za Nomen Dubium. W późniejszych latach William Arthur Parks opisał cztery nowe gatunki strutiomima: Struthiomimus brevetertius Parks 1926, Struthiomimus samueli Parks 1928, Struthiomimus currellii Parks 1933 i Struthiomimus ingens Parks 1933, które dziś uważne są za przedstawicielu rodzajów Dromiceiomimus lub Ornithomimus. Okazy strutiomima znalezione w osadach formacji Horseshoe Canyon różnią się od gatunku typowego dłuższymi kończynami przednimi, i reprezentują one nowy po dziś dzień nienazwany gatunek strutiomima. Zaś okazy znalezione w osadach formacji Hell Creek są większe (zbliżone rozmiarami do Galimimusa), posiadają dłuższe pazury u rąk i są młodsze od S.altus. Początkowo te okazy zostały przypisane przez Marsha w roku 1892 do gatunku Ornithomimus, jako nowy gatunek O.sedens, jednakże w roku 2001 James Orville Farlow przemianował ten gatunek na Struthiomimus sedens.
Gatunki
Gatunkiem typowym jest S.altus znany z kilku szkieletów i czaszek, i jego rozmiar szacuje się na 4.3 m długości i 1.4m wysokości a masa na 150 kg. Jedyne znane szczątki gatunku S.altus pochodzą z osadów formacji Dinosaur Park, datowanych na 77-75,5 milionów lat (kampan, późna kreda). Drugi, młodszy gatunek który dotąd nie został jeszcze nazwany, posiadał bardziej długie i smukłe kończyny przednie. Znany jest z kilku okazów znalezionych na terenach formacji Horseshoe Canyon, datowanych na 70 milionów lat (wczesny mastrycht). Trzeci, najmłodszy gatunek S.sedens, żył w okresie późnego mastrychtu (68-66 milionów lat temu) i jest największym gatunkiem strutiomima (swoimi rozmiarami bardzo przypominał Gallimimus, czyli ok 5 m długości)
Klasyfikacja
Struthiomimus jest członkiem rodziny Ornitomimidae, grupy do której należą również Anserimimus, Archaeornithomimus, Dromiceiomimus, Gallimimus, Ornithomimus, i Sinornithomimus. Klasyfikacja Ornitomimozaurów przez wiele lat przechodziła wiele transformacji, początkowo Marsh przypisał je do ornitopodów (grupy nie powiązanej ściśle z teropodami) lecz pięć lat później przeniósł je do kladu Ceratosauria. W roku 1891, Baur wprowadził je do kladu Iguanodontów (wykorzystywane były jako takson worek). W roku 1993 Ornitomimozaury znów zostały niewłaściwie sklasyfikowane,tym razem jako Oviraptorozaury, jednakże w latach 90 XX wieku były obiektem częstych badań które pozwoliły na umieszczenie Ornitomimozaurów w kladzie Coelurosauria. Rinchen Barsbold zauważając różnice pomiędzy Ornitomimidae a innymi teropodami, utworzył nowy klad - Ornithomimosauria. Paul Sereno w roku 1998 objął rodziną Ornitomimidae wszystkie ornitomimozaury, jednakże później przypisano do niej jedynie formy bardziej zaawansowane u których występuje arctometatarsus (w tym Struthiomimusa).
Budowa
Wszystkie gatunki strutiomima posiadały budowę i strukturę szkieletów typową dla ornitomimozaurów, różniącą się od blisko spokrewnionych rodzajów takich jak Gallimimus i Ornithomimus jedynie proporcjami i małymi szczegółami anatomicznymi. Podobnie jak inne ornitomimozaury posiadały małą głową i stosunkową długa szyję która stanowiła blisko 40% długości ciała zwierzęcia od czubka głowy do bioder. Posiadały duże oczy i szczeki pozbawione były zębów. Ich kręgosłup składał się z dziesięciu kręgów szyjnych, trzynastu kręgów grzbietowych, sześciu kręgów biodrowych i około trzydziestu pięciu kręgów ogonowych. Ich ogony były stosunkowo sztywne i prawdopodobnie były używane do utrzymywania równowagi. Posiadały także długie smukłe ręce, z nieruchomymi ramionami. Ręce były zaopatrzone w trzy palce które były równej długości (co jest wyjątkową cechą wśród teropodów), i były zakończone lekko zakrzywionymi pazurami. Od swoich krewniaków strutiomim różnił się tym, ze krawędź górnej części dzioba była wklęsła (u ornitomima jest ona prosta) oraz wyjątkowo długimi kończynami przednimi jak i również pazurami w porównaniu do innych ornitomimozaurów.
Dieta
Nawyki żywieniowe strutiomima są częstym tematem dyskusji. Posiadanie dzioba przez Struthiomimusa wskazuje na to ze prawdopodobnie był wszystkożerny. Wysnuto hipotezę że mógł żyć na wybrzeżach i klifach i używał dzioba do wyfiltrowywania z wody planktonu jak dzisiejsze flamingi. Niektórzy paleontolodzy uważają że bardziej prawdopodobne jest to że stutiomim był mięsożerny, ponieważ jest przedstawicielem Teropodów. Teoria ta nigdy nie była obalana jednakże Henry Osborn, który dokonał opisu tego dinozaura stwierdził że żywił się pędami oraz pączkami drzew i krzewów i używał swoich rąk jak grabi do zagarniania roślin, a długiej szyi do pożywiania się wyższymi partiami roślinności. Teoria roślinożernego trybu życia strutiomima jest dodatkowo wspierana tym że drugie i trzecie palce u rąk strutiomima były równej długości i nie mogły funkcjonować niezależnie oraz prawdopodobnie były ze sobą połączone błoną skórną. Struktura pasa barkowego nie pozwalała strutiomimowi na dość wysokie podnoszenie rąk, i nie mogły być na tyle zgięte żeby były używane jako grabie więc prawdopodobnie pełniły rolę haków bądź zacisków które pozwalały na podnoszenie roślinności na wysokość ramion.
Szybkość
Tylne kończyny strutiomima były bardzo długie i mocne co wskazuje na to że idealnie nadawały się do rozwijania dużych prędkości przez zwierzę tak jak w przypadku dzisiejszych strusi. Posiadały arctometatarsus czyli tak zwane ściśnięte śródstopie które usztywniało wydłużoną stopę i wspomagało osiąganie dużych prędkości przez zwierzę. Szybkość strutiomima była w rzeczywistości jego główną obroną przed drapieżnikami (chociaż gdy zostawał osaczony mógł także używać swoich tylnych pazurów drapiąc przeciwnika) takimi jak dromeozauroidy (Saurornitholestes i Dromaeosaurus) oraz tyranozauroidy (Gorgosaurus i Daspletosaurus), które żyły w tym samym czasie co Strutiomim. Szacuje się ze mógł rozwijać prędkośc od 35 do nawet 60 km/h.
Etymologia
Nazwa strutiom pochodzi od połączenia greckich słów stroutheios znaczącego struś, oraz "mimos" oznaczającego "naśladowca" lub "imitator". Epitet gatunkowy gatunku typowego "altus" pochodzi z łaciny oznacza "wyniosły" lub "szlachetny".
Spis Gatunków
Gatunki ważne:
Stuthiomimus Osborn, 1917
Struthiomimus altus (Lambe, 1902) Osborn, 1917
= Ornithomimus altus Lambe, 1902
Struthiomimus sedens (Marsh, 1892) Farlow, 2001
= Ornithomimus sedens Marsh, 1892
Struthiomimus sp.
Struthiomimus tenuis Osborn 1916 Nomen Dubium
Struthiomimus brevetertius Parks 1926 =Dromiceiomimus lub Ornithomimus
Struthiomimus samueli Parks 1928 =Dromiceiomimus lub Ornithomimus
Struthiomimus currellii Parks 1933 =Dromiceiomimus lub Ornithomimus
Struthiomimus ingens Parks 1933 =Dromiceiomimus lub Ornithomimus