Strona 1 z 1

Prestosuchidae

: 11 listopada 2009, o 23:24
autor: Kahless
Prestosuchidae (Romer, 1966)

Prestozuchy, były jedną z kilku rodzin drapieżnych archozaurów, jakie rozwinęły się w triasie. Zazwyczaj były to duże lub bardzo duże, aktywne, lądowe gady mięsożerne, zajmujące w ekosystemach w których występowały miejsce czołowego drapieżnika. Zastąpiły one występujące nieco wcześniej erytrozuchy (Erythrosuchidae), z którymi przez pewien czas je łączono. W przeciwieństwie do swoich poprzedników oraz większości innych gadów, prestozuchy miały w pełni pionowe ułożenie kończyn (podobnie jak ssaki, dinozaury i kilka innych triasowych rodzin archozaurów), co umożliwiało im na efektywne i szybkie poruszanie się.

Pokrewieństwa: Początkowo uwaĹźano je za spokrewnione z Erythrosuchidae, z ktĂłrymi łączyły je pewne szczegóły budowy czaszki i szkieletu pozaczaszkowego. Ostatecznie hipotezę tę zarzucono. Obecnie przewaĹźa pogląd, mĂłwiący, Ĺźe rodzina Prestosuchidae jest jedną z kilku rodzin w obrębie grupy Rauisuchia (Gauthier, 1986, Benton & Clark 1988, Benton & Walker 2002 ), w obrębie kladu Crurotarsi. Niekiedy wyrzuca się prestozuchy poza Rauisuchiformes i umieszcza się je jako siostrzany klad do całej tej grupy. Według innych (Jull, 1994) stanowią one grupę siostrzaną do Aetosauria. W jednej z analiz kladystycznych (J. Michael Parisch) stwierdzono, Ĺźe Prestosuchidae leżą poza większym kladem obejmującym bardziej zaawansowane Rauisuchidae, Poposauridae, Aetosauridae i Crocodylomorpha. Na większości kladogramĂłw prestozuchy znajdują się na pozycji, świadczącej, Ĺźe są bardziej zaawansowane od Phytosauria i Ornithosuchidae, ale prymitywniejsze od Rauisuchidae i Aetosauridae. Pozycja systematyczna całej tej rodziny jak i poszczegĂłlnych jej przedstawicieli nadal pozostaje niepewna iulega częstym zmianom. W zaleĹźności od ĹşrĂłdła wyróşnia się od 5 do 7 rodzajĂłw należących do Prestosuchidae. Wielokrotnie zdarzało się, Ĺźe rodzina ta stanowiła “takson – worek”, do ktĂłrego zaliczano niepewne i fragmentarytczne szczątki duĹźych, drapieĹźnych archozaurĂłw.

Cechy: Prestosuchidae były jednymi z pierwszych archozaurów, jakie wykształciły zaawansowane, pionowe ułożenie kończyn. Poruszały się dzięki temu znacznie zwinniej i szybciej, niż współczesne im gady. Prawdopodobnie właśnie ta cecha spowodowała ich szybki rozkwit po pojawieniu się mniej więcej w połowie okresu triasowego. Prawdopodobnie posiadały również szybszy metabolizm od większości współczesnych im grup kręgowców. Prawdopodobnie powstały i zróżnicowały się na południu Gondwany, chociaż szczątki przedstawicieli tej rodziny znalezione zostały również w Europie i Ameryce Północnej.
W porównaniu z innymi rodzinami Crurotarsi (Ornithosuchidae, Poposauriudae), prestozuchy były raczej masywne, mocniej zbudowane. Czaszka w ogólnym pokroju przypomina czaszkę Ornithosuchus, jednak jej poszczególne elementy są wyraźnie masywniejsze i grubsze. Kość przedszczękowa jest bardziej masywna, kwadratowa w kształcie i częściowo oddzielona od kości szczękowej wyraźnym wcięciem, jednak nie w takim stopniu jak u ornitozuchów. Budowa otworu przedoczodołowego i górnego otworu skroniowego jest zbliżona du przedstawicieli obu tych rodzin. Ciekawostką jest, ze obszar górnego otwory skroniowego jest także bardzo podobny w budowie do analogicznych elementów czaszki występujących u niektórych teropodów (sinraptorydy). Niektóre rodzaje posiadały niewielkie, dodatkowe otwory przedoczodołowe, prawdopodobnie homologiczne z diastemą pomiędzy kośćmi przedszczękową i szczękową występującą u ornitozuchów. Cała czaszka jest wyraźnie szersza i dłuższa niż u ornitozuchidów. Również budowa szkieletu pozaczaszkowego jest podobna. Ogólnie poszczególne elementy są masywniejsze, kości kończyn przednich są dłuższe a dłonie większe i silniejsze. Prawdopodobnie prestozuchy przez cały czas poruszały się na wszystkich czterech kończynach, z rzadka, jeśli w ogóle podnosząc ciała na tylnych łapach. Kości miednicy, w ogólnym zarysie przypominają te u ornitozucha, są jednak wyraźnie masywniejsze i mocniejsze. Ciało prestosuchów było pokryte dużymi łuskami, na grzbiecie znajdował się jeden lub dwa rzędy powiększonych osteoderm z niewielkim kilem.

Zróşnicowanie:

“Mandasuchus” (Charig, 1957) - takson określany jako nomen nudum, nie opisany formalnie. Uznawany jest za najstarszego przedstawiciela Prestosuchidae. Szczątki tego gada datuje się na środkowy trias (anizyk) i zostały one znalezione w Tanzanii w formacji Manda (skąd nazwa rodzajowa). Początkowo mandazucha uwaĹźano za prymitywnego dinozaura, przodka prozauropodĂłw. Po przeanalizowaniu szczątkĂłw stwierdzono, Ĺźe jest to przedstawiciel Crurotarsi, należący najprawdopodobniej właśnie do prestozuchĂłw. Znaleziono kilka, dobrze zachowanych okazĂłw, jednakĹźe bardzo mało wiemy o budowie czaszki tego zwierzęcia. Parrish, po przeprowadzeniu ponownej analizy triasowych Crurotarsi, doszedł do wniosku, Ĺźe Mandasuchus jest tym samym (lub bardzo blisko spokrewnionym) taksonem co europejski Ticinosuchus.
Mandasuchus został znaleziony wraz ze szczątkami innego archozaura o niepewnej pozycji systematycznej - “Teleocrater”.

Ticinosuchus ferox (Krebs, 1965).

Okres: granica anizyku i ladynu.

Miejsce: Szwajcaria.

Wielkość: ok 2,5 metra długości.

Opis: Stosunkowo dobrze poznany rodzaj wczesnego prestozucha, znany na podstawie częsciowo zachowanego szkieletu, znalezionego w pobliżu Góry Świętego Jerzego (Monte San Giorgio) w Szwajcarii. W środkowym triasie tereny te były północnymi wybrzeżami morza Tetydy. Szczątki zaliczane do tego gatunku znaleziono również w osadach ladyńskich północnych Włoch. Był to średniej wielkości lądowy drapieżnik, o silnie rozwiniętym pancerzu z osteoderm. Wzdłuż grzbietu biegły dwa rzędy powiększonych osteoderm z kilem. Również łuski leżące na spodniej stronie ciała były powiększone i mocne. Szczątki Ticinozucha znaleziono razem ze szczątkami prolacertiforma Macrocnemus oraz licznymi pozostałościami fauny morskiej (liczne ryby, prymitywne plakodonty, tanystrofeidy). Ciekawostką jest, że skamieniałe tropy, opisywane jako Chirotherium, znajdowane w wielu miejscach Europy są obecnie przypisywane właśnie temu gadowi (lub blisko z nim spokrewnionym rodzajom).

Yarasuchus deccanensis ( Sen, 2005)

Okres: Środkowy trias, anizyk.

Miejsce: Indie.

Wielkość: Prawdopodobnie ok. 2 metrów długości.

Opis: Gatunek ten został opisany stosunkowo niedawno, na podstawie niekompletnego materiału pochodzącego z Formacji Yerrapali w Indiach. Szczątki pochodzą od dwóch osobników. W porównaniu z innymi przedstawicielami Prestosuchidae, czaszka jarazucha była wyraźnie mniejsza a szyja znacznie dłuższa. Ma również charakterystyczną, delikatniejszą w porównaniu ze swoimi krewniakami budowę pasa barkowego. Wyrostek barkowy na kości łopatkowej jest ciągły. Wyrostki kolczyste kręgów są wysokie. Osteodermy charakteryzują się bardzo wyraźną ornamentacją.
Prawdopodobnie Yarasuchus mógł poruszać się zarówno na dwóch, jak i na czterech kończynach.
Wszystkie te cechy świadczą o stosunkowo dużym zróżnicowaniu w rodzinie Prestosuchidae. Szczątki tego gada znaleziono w osadach zawierających również pozostałości ryb dwudysznych Ceratodus, ryb kostnopromienistych Saurichthys, temnospondyli Parotosuchus, prolacertifomów Pamelaria oraz dicynodontów z rodzajów Wadisaurus i Rechnisaurus.

Batrachotomus kupferzellensis (Grower, 1999)

Okres: Późny ladyn.

Miejsce: Niemcy.

Wielkość: ok. 6 metrów długości.

Opis: Szczątki tego gada znaleziono po raz pierwszy w 1977 roku w stanowisku Kupferzell. W latach późniejszych szczątki zaliczane do tego rodzaju znajdowano również w innych stanowiskach na terenie Niemiec. Znamy niemal wszystkie elementy szkieletu batrachotoma, nie znaleziono jedynie pojedynczych kości kończyn, pasa barkowego oraz osteoderm. Gatunek ten jest prawdopodobnie najlepiej poznanym rauizuchem. Przez pewien czas uważano go za przedstawiciela rodziny Rauisuchidae. Jednakże po ponownym przebadaniu szczątków, a w szczególności puszki mózgowej oraz po rewizji kladystycznej, Benton i Walker stwierdzili, że Batrachotomus jest bliżej spokrewniony z Prestosuchus. Był to największy, dominujący drapieżnik w lokalnym ekosystemie. Razem z jego szczątkami znaleziono pozostałości temnospondyli z rodzajów Gerrothorax i Mastodonsaurus, oraz definitywnie morskich notozaurów i tanystrofeidów.


Prestosuchus chiniquensis (Huene, 1942)

Okres: Późny trias.

Miejsce: Formacja Santa Maria, Brazylia.

Wielkość: 6 metrów długości. Waga szacowana na 800 kilogramów.

Opis: Jeden z lepiej poznanych przedstawicieli rodziny Prestosuchidae. Szczątki tego zwierzęcia znaleziono po raz pierwszy w stanowisku paleontologicznym Chiniqua, w pobliĹźu miasta Sao Pedro de Sul w 1938 roku, przez sławnego badacza Friedricha von Huene. Prestozuch był dominującym drapieĹźnikiem w swoim ekosystemie (jeĹźeli nie liczyć niepewnego Karamuru – ktĂłry według niektĂłrych jest jego młodszym synonimem). Sama czaszka tego gada mogła osiągać do metra długości. Bardzo charakterystyczne były powiększone, silnie zakrzywione zęby w kości szczękowej. Ciało prestozucha było pokryte mocnymi osteodermami. Fauna Formacji Santa Maria jest dobrze poznana. Najliczniejszymi roślinoĹźercami były rynchozaury Hyperodapedon (dawniej Scaphonyx), dicynodonty Stachleckeria, Ischigualastia i Dinodontosaurus oraz trawersodonty, takie jak Chiniquodon. Występowały tu rĂłwnieĹź aetozaury, fitozaury, prymitywne dinozaury oraz temnospondyle. Prawdopodobnie masywna budowa szczęk oraz potężne zęby były przystosowaniem do polowania głównie na dicynodonty.


Saurosuchus galilei (Reig, 1957)

Okres: Późny trias, karnik.

Miejsce: Formacja Ischigualasto, Prowincja San Juan, Argentyna.

Wielkość; ok 7 metrów długości, szacowana waga do 1 tony.

Opis; Ostatni, najmłodszy znany przedstawiciel rodziny Prestosuchide. Był to jednocześnie największy, obok Fasolasuchus przedstawiciel rauizuchów. Szczątki tego gada znaleziono w bogatej w triasowe skamieniałości formacji Ischigualasto, znanej przede wszystkim z najprymitywniejszych dinozaurów. Zaurozuch miał niższą, dłuższą czaszkę, o mniejszych zębach, w porównaniu ze swoimi wcześniejszymi krewniakami. Cały szkielet był również nieco delikatniej zbudowany. Kości miednicy i kończyn tylnych były proporcjonalnie dłuższe niż u Prestosuchus. Kręgi wykazują wysoki stopień pneumatyzacji. Wykazuje również pewną redukcję pokrywy osteodermalnej ciała. Być może zaurozuch był w stanie unieść na krótki czas swoje ciało na tylnych kończynach. Sugeruje to odmienne przystosowania pokarmowe oraz inny tryb życia niż u jego masywniejszych poprzedników. Być może podstawową zdobyczą tego drapieżnika były mniejsze ofiary niż dicynodonty, które były wtedy znacznie mniej liczne niż za czasów prestozucha. Najliczniejszymi roślinożercami w środowisku były rynchozaury oraz cynodonty. Mniej liczne były aetozaury i wczesne dinozaury roślinożerne. Niszę małych i średnich drapieżników wypełniały wczesne teropody oraz krokodylomorfy.

Na podstawie:
http://www.palaeos.com/Vertebrates/Unit ... uromorpha/
http://www.kheper.net/evolution/thecodo ... chidae.htm
wikipedia.com
Vertebrate paleontology ; M.J. Benton
Dawn of the Dinosaurs: Life in the Triassic ; N. Fraser, D. Henderson.



Grafikę dorzucę na dniach, nie znalazłem nic ładnego w necie. Jakby ktoś miał jakiś link proszę podać. Oczywiście wszelka pomoc w poprawieniu tego artykułu będzie mile widziana. Napewno jest sporo błędów, więc czekam na mejle i sugestie. Mam nadzieję, że spodoba Wam się ta kolejna dawka informacji.

: 12 listopada 2009, o 15:16
autor: hanys
Możesz dopisać, że Yarasuchus miał proporcjonalnie najmniejszą głowę i najdłuższą szyję wśród rauizuchów. I miejsce Indie, nie India :wink:
Poza tym napisałbym, że batrachotom to najlepiej zachowany i poznany rauizuch. I jeszcze nie wiem czy prestozuch nie był z środkowego triasu, jakoś przełom ladynu i karniku.

: 12 listopada 2009, o 21:34
autor: Kahless
Ok z Indią mój błąd literówkowy, poprawimy. Co do prestozucha miałem problem z konkretnym datowaniem, co dane to inne. Taki okres jak napisałeś też znalazłem, ale lepiej się upewnić. Oczywiście poprawimy :)

Re: Prestosuchidae

: 12 listopada 2009, o 21:54
autor: szerman
Kolejny bardzo ciekawy tekst :D Parę literówek:
Kahless pisze:Pozycja systematyczna całej tej rodziny jak i poszczególnych jej przedstawicieli nadal pozostaje niepewna iulega częstym zmianom.

Brak spacji.
Kahless pisze:Wielokrotnie zdarzało się, Ĺźe rodzina ta stanowiła “takson – worek”, do ktĂłrego zaliczano niepewne i fragmentarytczne szczątki duĹźych, drapieĹźnych archozaurĂłw.
fragmentarycznej
Kahless pisze:Mandasuchus” (Charig, 1957) - takson określany jako nomen nudum, nie opisany formalnie.
Brak kursyw (w przypadku nazw rodzajowych i gatunkowych jest tak w całym tekście).
Kahless pisze:Opis: Stosunkowo dobrze poznany rodzaj wczesnego prestozucha, znany na podstawie częsciowo zachowanego szkieletu, znalezionego w pobliżu Góry Świętego Grezgorza (Monte San Giorgio) w Szwajcarii. W środkowym triasie tereny te były północnymi wybrzeżami morza Tetydy.
częściowo
Grzegorza
Kahless pisze:Wzdłuż grzbietu biegłuy dwa rzędy powiększonych osteoderm z kilem.

biegły
Kahless pisze:Znamy niemal wszystkie elementy szkieletu batrachotoma, nie znaleziono jedynie pojedyńczych kości kończyn, pasa bakowego oraz osteoderm.

pojedynczych
barkowego
Kahless pisze:Prestozuch był dominującym drapieĹźnikiem w swoim ekosystemie (jeĹźeli nie liczyć niepewnego Karamuru – ktĂłry wedłóg niektĂłrych jest jego młodszym synonimem).

według
Kahless pisze:Wykazuje rónież pewną redukcję pokrywy osteodermalnej ciała.
rĂłwnieĹź

: 12 listopada 2009, o 22:00
autor: Kahless
Poprawię lada chwila. Co do kursyw to niech mi ktoś poradzi. Jak wrzucam tekst na forum to w pliku mam wyrazy napisane kursywą, ale po wklejeniu kursywa zanika. Jak staram sie bezpośrednio na forum pozamieniać to wyskakuja mi pochyłe całe odcinki tekstu i za nic nie wiem jak to ponaprawiać tak, żeby było dobrze. Ludzie ja jestem antykomputerowy :D pomóżcie.
No i oczywiście dziękuję za opinię. Aha jakby ktoś miał jakieś dane dokladniejsze o Karamuru to napiszcie, uzupełnimy opis :)

: 12 listopada 2009, o 22:01
autor: KrzysiekLichota
Monte San Giorgio
jesteś pewien, że to Góra Św. Grzegorza? A nie bardziej Jerzego? angielskie George to nasz Jerzy, więc Giorgio to pewnie też Jerzy
patrz: http://pl.wikipedia.org/wiki/Jerzy
Fasolosuchus
Kursywą i czy to nie czasem Fasolasuchus?

: 13 listopada 2009, o 17:29
autor: Kahless
Uff. Udało mi się z ta kursywą. Wprowdziłem też zasugerowane poprawki. Mam nadzieję, że teraz wszystko wyglada odrobine lepiej :D