[OPIS] Lycaenops
: 25 sierpnia 2008, o 13:21
Lycaenops
Therapsida
Gorgonopsia
Gorgonopsidae
Lycaenops
Lycenops to rodzaj gorgonopsyda, ktĂłry ĹźyĹ od gĂłrnego Ĺrodkowego do dolnego późnego permu na terenach dzisiejszej poĹudniowej Afryki (zony cistecefali i dicynodontĂłw) oraz prawdopodobnie Tanzanii. Jego nazwa oznacza „ wilcze oblicze”.
ByĹ to lÄ dowy miÄsoĹźerca dĹugoĹci ok. metra. Za drapieĹźnym trybem Ĺźycia przemawiajÄ lekka budowa ciaĹa, doĹÄ dĹugie koĹczyny (ustawione o wiele bardziej pod ciaĹem niĹź u prymitywniejszych terapsydĂłw) oraz rodzaj uzÄbienia. Jak wszystkie gorgonopsydy posiadaĹ wielkie zÄ bkowane kĹy. Jego potencjalnymi ofiarami mogĹy byÄ dicynodonty, dinocefale czy parejazaurydy. MĂłgĹ na nie polowaÄ stadnie.
W późnym permie tereny dzisiejszej pĹd. Afryki znajdowaĹy siÄ znacznie bliĹźej bieguna aniĹźeli dzisiaj. Basen Karoo otoczony byĹ lÄ dem, klimat byĹ gorÄ cy. Tereny te byĹy mozaikÄ wilgotnych lasĂłw i suchszych zespoĹĂłw roĹlinnych na podobieĹstwo dzisiejszych sawann.
W kulturze popularnej pojawiaĹ siÄ nie raz, przykĹadowo w serii „Dinosaur Cigarette Cards & Trading Cards” w roku 1978 czy na obrazach Zdenka Buriana.
Znamy wiele gatunkĂłw lycenopsa.
L. ornatus Broom, 1925
Holotypem tego gatunku jest AMNH 2240, ktĂłry byĹ opisany przez Brooma w bardzo krĂłtkim artykule. WymieniĹ on dĹugÄ , wÄ skÄ i gĹÄbokÄ czaszkÄ, prostokÄ tnÄ koĹÄ przedciemieniowÄ oraz cztery maĹe trzonowce. W 1930 roku opisaĹ szczegĂłĹowo szkielet pozaczaszkowy i pokazaĹ rekonstrukcjÄ w widoku bocznym oraz grzbietowym. W 1932 Broom wymieniĹ nastÄpujÄ ce cechy zwierzÄcia: potÄĹźne kĹy, cztery zÄby zakĹowe, septomaxilla niezwykle duĹźa, koĹÄ czoĹowa dĹuga i tworzÄ ca maĹe ostrza z krawÄdzi nadoczodoĹowych, koĹÄ ciemieniowa niezwykle szeroka, otwĂłr ciemieniowy szerszy niĹź dĹuĹźszy, koĹÄ przedciemieniowa duĹźa i szersza z przodu niĹź z tyĹu. WiÄcej szczegĂłĹĂłw i peĹniejszy opis byĹ jednakĹźe stworzony przez Colberta (1948). Autor ten wskazaĹ, Ĺźe czaszka jest Ĺrednich rozmiarĂłw (206 mm) z duĹźym rowkiem oraz jest wÄ ska szczegĂłlnie w regionie pyska. Septomaxilla jest duĹźa i wydatna, koĹÄ Ĺzowa jest kwadratowa, koĹÄ nosowa jest duĹźa jednakĹźe nie ma tak duĹźego zasiÄgu ku tyĹowi jak to wskazaĹ Broom (1930), kĹy sÄ duĹźe, cztery zÄby zakĹowe sÄ obecne, region przedczoĹowy jest duĹźy i wydĹuĹźony, koĹÄ czoĹowa jest duĹźa i nieznacznie dochodzi do krawÄdzi oczodoĹu, duĹźa koĹÄ przedciemieniowa jest usytuowana z przodu otworu skroniowego i tworzy dĹugi prostokÄ t, koĹci ciemieniowe sÄ szersze w stosunku do dĹugoĹci, region zaczoĹowy duĹźy, potylica jest pochyĹa i wklÄsĹa, koĹÄ miÄdzyciemieniowa duĹźa, koĹÄ potyliczna gĂłrna szeroka i wysoka, spojenie gĹÄbokie.
Sigogneau (1970) nie widziaĹa okazu osobiĹcie, ale zaproponowaĹa niektĂłre dodatkowe cechy. ZauwaĹźyĹa, Ĺźe stosunki szerokoĹci koĹci miÄdzyoczodoĹowej i miÄdzyskroniowej sÄ takie same w Aelurognathus tigriceps, ale byĹy one nieznacznie wÄĹźsze w AMNH 2240. W jej opinii, wielka szerokoĹÄ regionu miÄdzyskroniowego, wymieniona przez Brooma, jest duĹźa tylko w stosunku do wÄ skiego pyska, ale jest normalnego, gorgonopsydowego typu, jeĹli porĂłwnamy jÄ do innych rodzajĂłw. Później ogĹosiĹa, Ĺźe szew nosowo-czoĹowy jest V-ksztaĹtny i, Ĺźe koĹÄ zaczoĹowa nie zachodzi na przegrodÄ zaoczodoĹowÄ . Na koniec Sigogneau wskazaĹa podobieĹstwo z Aelurognathus, ale uwaĹźa, Ĺźe Lycaenops jest bardziej bazalny. OkreĹliĹa go jako jeden z najprymitywniejszych rodzajĂłw, poniewaĹź ma: maĹe otwory skroniowe, ciasnÄ szerokoĹÄ miÄdzyoczodoĹowÄ , wypukĹy pysk w bocznym profilu, pochyĹÄ potylicÄ, smukĹÄ Ĺuki czaszki i koĹÄ zÄbowÄ , krĂłtkÄ koĹÄ zaoczodoĹowÄ , duĹźÄ koĹÄ przedciemieniowÄ i nadoczodoĹowa czÄĹÄ koĹci czoĹowej.
MateriaĹ przypisany
Brink i Kitching (1953) przypisali trzy nowe osobniki do tego taksonu: BPI 260, RC 147 i RC 148. Autorzy ogĹosili, Ĺźe te wszystkie okazy przypominajÄ AMNH 2240. MateriaĹ nie jest zbyt szeroko opisany.
Sigogneau (1970) zauwaĹźyĹa drobne róşnice, ale nie miaĹa wÄ tpliwoĹci czy przydzieliÄ je do taksonu L. ornatus. OdniosĹa ona cztery okazy do gatunku ornatus.
L. angusticeps
Holotypem tego gatunku jest AMNH 5537, ktĂłry byĹ opisany przez Brooma w 1913 roku jako Scymnognathus angusticeps. Jest to niekompletna i zniszczona czaszka mierzÄ ca ok. 300 mm dĹugoĹci. Broom oznajmiĹ, Ĺźe ten gatunek jest bliski Scymnognathus tigriceps (=Aelurognathus tigriceps) chociaĹź jest mniejszy i posiada dĹuĹźszÄ i smuklejszÄ czaszkÄ. DodaĹ teĹź, Ĺźe pysk jest niezwykle wydĹuĹźony, oczodoĹy duĹźe, dóŠskroniowy maĹy, koĹÄ Ĺuskowa nie dosiÄga do przodu Ĺuku jarzmowego, region czoĹowy jest ciasny, nadoczodoĹowa czÄĹÄ koĹci czoĹowej stosunkowo duĹźa, koĹÄ przedciemieniowa maĹa, spojenie gĹÄbokie, ale reszta szczÄki jest smukĹa. W 1925 Broom zmieniĹ nazwÄ na Lycaenoides angusticeps. W jego opinii nie powinien naleĹźeÄ do rodzaju Scymnognathus, poniewaĹź posiada koĹÄ przedciemieniowÄ .
Sigogneau ulokowaĹa ten okaz w rodzaju Lycaenops, w 1970, ale nie podaĹa jego dodatkowych istotnych cech zanim osobiĹcie nie przebadaĹa materiaĹu. JednakĹźe uznaĹa L. angusticeps za bardziej zaawansowanego ewolucyjnie.
L. angusticeps jest wyróşniajÄ cym siÄ gatunkiem spoĹrĂłd innych zaliczanych do rodzaju Lycaenops przez jego wybitnie wydĹuĹźony pysk, jego wydatnÄ smukĹoĹÄ ĹukĂłw i wÄ skÄ tylnÄ czÄĹÄ czaszki. Posiada nieznacznie wypukĹy grzbietowy profil pyska pochyĹÄ tylnÄ czÄĹÄ gĹowy oraz zakrzywiony Ĺuk jarzmowy, wyraĹşnie inny niĹź inni czĹonkowie tego rodzaju.
JednakĹźe niektĂłrzy autorzy rozwaĹźajÄ uznanie tego gatunku za bazalniejszy.
L. cf. angusticeps
Sigogneau ulokowaĹa okaz WMUS 1513 w tym rodzaju jako cf. angusticeps w 1970 roku. ByĹ on po raz pierwszy opisany przez Olsona i Brooma jako Scymnognathus major w 1930. Sigogneau nie badaĹa materiaĹu osobiĹcie, ale zwrĂłciĹa uwagÄ na dĹugi pysk, smukĹe Ĺuki czaszki, maĹÄ : koĹÄ przedciemieniowÄ , nadoczodoĹowÄ czÄĹÄ koĹci czoĹowej i cztery zÄby zakĹowe. OgĹosiĹa rĂłwnieĹź, Ĺźe mĂłgĹby takĹźe naleĹźeÄ do gatunku L. kingwilli. Prawdopodobnie pozycja systematyczna tego okazu nie bÄdzie ustalona w najbliĹźszej przyszĹoĹci.
L. kingwilli
Holotyp tego gatunku, RC 60 byĹ po raz pierwszy opisany w 1948 przez Brooma jako Tigricephalus kingwilli. OgĹosiĹ, Ĺźe na holotyp skĹada siÄ caĹkiem dobrze zachowana czaszka dĹugoĹci 320 mm i bÄdÄ ca przez to caĹkiem duĹźa. Nie posiada ona koĹci przedciemieniowej, otwĂłr ciemieniowy jest maĹy, koĹci ciemieniowe sÄ krĂłtkie, ale rozlegĹe, koĹci zaczoĹowe sÄ duĹźe i obszerne, nadoczodoĹowa czÄĹÄ koĹci czoĹowej jest maĹa, pysk potÄĹźny i gĹÄboki oraz Ĺuki nadoczodoĹowe i zaoczodoĹowe sÄ mocne. Później niewĹaĹciwie przypuszczaĹ, Ĺźe posiada tylko trzy zÄby zakĹowe, ale ma oczywiĹcie cztery. W nastÄpnym tekĹcie Broom zastanawiaĹ siÄ nad pokrewieĹstwem, ale wykluczyĹ Aelurognathus tigriceps, poniewaĹź posiada on koĹÄ przedciemieniowÄ i cztery zÄby zakĹowe. Dlatego zasugerowaĹ, Ĺźe Gorgonorhinus minor (= Arctops minor) to najbliĹźszy krewny, z powodu jego trzech zÄbĂłw zakĹowych.
Sigogneau uznaĹa ten gatunek za przedstawiciela rodzaju Lycaenops w 1970. WymieniĹa ona w pracy zaokrÄ glony pysk, ktĂłry jednakĹźe jest krĂłtszy i nie tak szeroki jak u L. ornatus, duĹźe oczodoĹy, nieznacznie szersze Ĺuki czaszki, krĂłtka koĹÄ przedczoĹowa, dĹuga i szeroka koĹÄ zaczoĹowa, krĂłtka koĹÄ Ĺzowa, dĹuga koĹÄ potyliczna dolna, pĹytki dóŠprzy k. klinowej podstawowej, przednio poĹoĹźony poprzeczny odrostek, wysoka koĹÄ zÄbowa, potÄĹźna blaszka zagiÄta, mocne siekacze, dĹugie kĹy. PrzestrzeĹ miÄdzyskroniowa jest nieznacznie szersza niĹź miÄdzyoczodoĹowa, ale obie sÄ wiÄksze aniĹźeli u innych gatunkĂłw. Ostatecznie ogĹosiĹa, Ĺźe krĂłtka i wysoka koĹÄ zÄbowa, rozlegĹa przegroda zaoczodoĹowa, szersze przestrzenie miÄdzyskroniowa i miÄdzyoczodoĹowa oraz ksztaĹt Ĺuku jarzmowego mocno przypominajÄ odpowiednie struktury u Arctops ferox.
NiektĂłrzy autorzy przypisujÄ RC 60 do rodzaju Aelurognathus jako osobny gatunek, A. kingwilli. Sigogneau w swoim artykule umieĹciĹa nastÄpujÄ ce cechy dla L. kingwilli: duĹźe rozmiary, szeroka czaszka, Ĺuki czaszki grubsze a koĹÄ zÄbowa masywniejsza niĹź u L. ornatus i L. angusticeps, brak koĹci przedciemieniowej. JednakĹźe dla niektĂłrych badaczy te jak i inne cechy przemawiajÄ za przynaleĹźnoĹciÄ RC 60 do elurognata: ciÄĹźka czaszka z dobrze rozbudowanÄ tylnÄ czÄĹciÄ ; ciÄĹźki pysk, wyraĹşnie wyĹźszy niĹź szerszy, z mocnÄ grzbietowo-bocznÄ konstrukcjÄ ; grzbietowa czÄĹÄ pyska mocno wypukĹa; tylna czeĹÄ czaszki nachylona; w widoku grzbietowym oczodoĹy widoczny tylko jako szpary; wypukĹoĹÄ koĹci szczÄkowej obecna; szew nosowo-czoĹowy nieznacznie szpiczasty, zÄ bkowany; koĹÄ Ĺzowa kwadratowa, maĹa nadoczodoĹowa czÄĹÄ koĹci czoĹowej, koĹÄ zaoczodoĹowa siÄga do dolnej czÄĹci zgrubienia koĹci zaoczodoĹowej, Ĺuki czaszki raczej rozlegĹe, tylna krawÄdĹş zgrubienia koĹci zaoczodoĹowej nieznacznie wypukĹa, zlewajÄ ce siÄ podniebienne guzowatoĹci, próşnia miÄdzyskrzydĹowa gorzej rozwiniÄta, dóŠprzy koĹci klinowej podstawowej rozlegĹy, koĹÄ potyliczna szeroka i wklÄsĹa, koĹÄ potyliczna gĂłrna szeroka i niska, wyrostek przypotyliczny mocny, siekacze i kĹy mocne, ciÄĹźka dolna szczÄka, wypukĹoĹÄ na blaszce zagiÄtej. Okaz ten nie ma prawie Ĺźadnej cechy, ktĂłra jest wspĂłlna z Lycaenops z wyjÄ tkiem kilku tych, ktĂłre dotyczÄ obydwu rodzajĂłw, Lycaenops i Aelurognathus.
L.? minor
Holotyp, BPI 262, po raz pierwszy opisany przez Brinka i Kitchinga jako Aelurognathus minor w 1953. Jest to zdeformowana i niekompletna czaszka mierzÄ ca 175 mm dĹugoĹci. Brink i Kitching juĹź wtedy wskazali podobieĹstwo do Lycaenops, ale w koĹcu ulokowali okaz w rodzaju Aelurognathus, poniewaĹź oko ciemieniowe znajduje siÄ blisko koĹci przedciemieniowej, posiada stosunkowo maĹe zÄby zakĹowe i opadajÄ ce spojenie. Rozpatrywali oni jego bliskie pokrewieĹstwo z Aelurognathus sollasi i przypisali jeszcze trzy czaszki. Jedna to RC 119, a dwie pozostaĹe to BPI 264 i 281.
Sigogneau w 1970 roku ogĹosiĹa, Ĺźe pysk okazu BPI 262 ma tak samo doĹÄ szeroki pysk i zaokrÄ glony ksztaĹt jak u Arctognathus cf. curvimola (BPI 174), ale jest za dĹugi. Otwory skroniowe sÄ krĂłtkie i wysokie, przegroda zaoczodoĹowa jest umiarkowanie grubsza niĹź dĹuĹźsza, Ĺuk nadoczodoĹowy jest raczej szeroki w przedniej czÄĹci, ale zwÄĹźa siÄ nagle w czÄĹci Ĺrodkowej jak u L. ornatus, guzy przedoczodoĹowe sÄ uwydatnione, obecny jest dóŠprzedoczodoĹowy, szew nosowo-czoĹowy zÄ bkowany, koĹci Ĺzowe sÄ nieznacznie dĹuĹźsze niĹź wyĹźsze, nadoczodoĹowa czÄĹÄ koĹci czoĹowej maĹa, koĹÄ przedciemieniowa w ksztaĹcie rombu, koĹÄ zÄbowa smukĹa i dĹuga, spojenie spadziste, prawdopodobnie piÄÄ zÄbĂłw zakĹowych. W nastÄpnej pracy dyskutowaĹa ona pozycje systematycznÄ zaproponowanÄ przez Brinka i Kitchinga lecz wyznaczenie tych cech charakterystycznych na podstawie ktĂłrych oddzielano Lycaenops od Aelurognathus byĹo spowodowane czÄĹciowo wiekiem i czÄĹciowo nie realnymi róşnicami pomiÄdzy tymi dwoma rodzajami odkÄ d one byĹy obecne u niektĂłrych gatunkĂłw obydwu rodzajĂłw. Ale przyjÄĹa, Ĺźe BPI 262 moĹźe byÄ ogniwem miÄdzy tymi dwoma rodzajami, ktĂłre sÄ bez wÄ tpliwoĹci bliskimi krewnymi. JednakĹźe w jej opinii ogĂłlny wyglÄ d BPI 262 bardziej przypomina Lycaenops niĹź Aelurognathus.
Sigogneau uznaĹa pierwszy przypisany okaz, RC 119, za podobny holotypowi, za wyjÄ tkiem prawdopodobnie wÄĹźszych regionĂłw miÄdzyoczodoĹowych i miÄdzyskroniowych. BPI 262 róşni siÄ takĹźe proporcjami. Pysk jest nieznacznie krĂłtszy i szerszy, Ĺuk nadoczodoĹowy nieznacznie obszerniejszy i nie posiada widocznego zwÄĹźenia na poziomie oczodoĹĂłw, koĹci zaczoĹowa i zaoczodoĹowa sÄ szersze, potylica jest bardziej wertykalna, dóŠprzy k. klinowej podstawowej pĹytszy, a poprzeczny odrostek usytuowany nieznacznie bardziej z przodu.
Sigogneau takĹźe odniosĹa siÄ do trzeciego okazu, ktĂłry byĹ nieopisany. Jej zdaniem BPI 281 jest generalnie podobny i róşni siÄ trochÄ proporcjami.
Obecnie toczÄ siÄ debaty nad przynaleĹźnoĹciÄ tego gatunku Aelurognathus sollasi.
L.? microdon
Holotyp tego gatunku, SAM 9344, zostaĹ opisany przez Boonstra’ego w 1934 roku jako nowy gatunek elurognata. Autor napisaĹ bardzo krĂłtki artykuĹ o tej zniszczonej czaszce i brakujÄ cym podniebieniu oraz przedstawiĹ dwa rysunki w bocznym i grzbietowym widoku. Boonstra napisaĹ, Ĺźe ten okaz jest bez wÄ tpienia spokrewniony z A. tigriceps i A. serratidens, gdyĹź powierzchowny wyglÄ d koĹci jest bardzo podobny. TeĹź posiada obniĹźenie przedoczodoĹowe, wysoki i zaokrÄ glony pysk oraz przestrzeĹ miÄdzyskroniowa jest duĹźo szersza niĹź miÄdzyoczodoĹowa. ZauwaĹźyĹ on specyficznÄ granice za trzema (zamiast czterech) stosunkowo maĹymi zÄbami zakĹowymi i za nadoczodoĹowÄ czÄĹciÄ koĹci czoĹowej. Sigogneau w 1970 ulokowaĹa gatunek w rodzaju Lycaenops i rozwaĹźaĹa uznanie go jako formÄ przejĹciowÄ miÄdzy L.? minor, a L. ornatus. Stosunek przestrzeni miÄdzyoczodoĹowej do miÄdzyskroniowej oraz wysoki i wÄ ski pysk sÄ takie same jak u L. ornatus., ale oczodoĹy sÄ tak duĹźe jak u L.? minor. W artykule wymieniĹa drobny dóŠprzedoczodoĹowy, przegroda zaoczodoĹowa ktĂłra jest wÄ ska z gĂłry i szeroka u doĹu, dobrze rozwiniÄtÄ koĹÄ przedciemieniowÄ , koĹÄ zaoczodoĹowÄ , ktĂłra zwÄĹźa siÄ gwaĹtownie ku tyĹowi, prostokÄ tny szew nosowo-czoĹowy, krĂłtkÄ septomaxilla, koĹÄ ĹzowÄ nieznacznie dĹuĹźszÄ aniĹźeli wyĹźszÄ , skierowana bardziej ku przodowi poprzeczny odrostek z zÄbami, a takĹźe koĹÄ zÄbowÄ , ktĂłra jest dĹuga i smukĹa jak u L.? minor. W koĹcu ogĹosiĹa, Ĺźe uznaĹa okaz za bliĹźszy Lycaenops niĹź Aelurognathus, z powodu jego stosunkowo wiÄkszych oczodoĹĂłw i smuklejszych ĹukĂłw czaszki. PowstrzymaĹa siÄ jednak od umieszczenia go do ktĂłregoĹ z gatunkĂłw, L. ornatus. lub L.? minor, poniewaĹź posiada zÄby na poprzecznej apofyzie.
L.? tenuirostris
Holotypem jest SAM 11744. Pochodzi on z Tanzanii, mierzy 190 mm dĹugoĹci, a opisaĹ go po raz pierwszy Boonstra w 1953 jako Tangagorgon tenuirostris. Boonstra ogĹosiĹ, wysokoĹÄ pyska jest wiÄksza niĹź szerokoĹÄ, jest on wÄ ski i dĹugi, otwory skroniowe sÄ owalne i Ĺrednich rozmiarĂłw, oko ciemieniowe jest maĹe i przesuniÄte do tyĹu, nadoczodoĹowa czÄĹÄ koĹci czoĹowej maĹa, siekacze sÄ Ĺrednich rozmiarĂłw, a cztery zÄby zakĹowe maĹe.
Sigogneau opisaĹa okaz jako posiadajÄ cy wysoki i spiczasty pysk zwÄĹźajÄ cy siÄ ku przodowi. Przestrzenie miÄdzyoczodoĹowa i miÄdzyskroniowa sÄ raczej szerokie w porĂłwnaniu do skÄ dinÄ d lekko zbudowanej czaszki, duĹźa i ksztaĹtu romboidalnego koĹÄ przedciemieniowa dosiÄga do otworu ciemieniowego, koĹÄ nosowa jest szeroka, koĹÄ Ĺzowa wydĹuĹźona, koĹÄ potyliczna dolna dĹuga, dóŠprzy koĹci klinowej podstawowej krĂłtki i szeroki, poprzeczny odrostek usytuowany bardziej ku przodowi, dĹugie podniebienne guzowatoĹci, jedynie na koĹci skrzydĹowej byĹy odseparowane od koĹci podniebiennej jedynie przez wyraĹşnÄ bruzdÄ, nozdrza tylne i lemiesz dĹugie, koĹÄ zÄbowa jest krĂłtka.
W nastÄpnym artykule Sigogneau wskazaĹa na smukĹy ksztaĹt okazu raczej przypominajÄ cy z wyglÄ du Cyonosaurus, ale szerokoĹci miÄdzyoczodoĹowa i miÄdzyskroniowa sÄ za duĹźe. UznaĹa, Ĺźe Aelurognathus róşni siÄ krĂłtszym pyskiem i wyĹźszÄ koĹciÄ ĹzowÄ . JednakĹźe powiedziaĹa, Ĺźe SAM 11744 jest najprymitywniejszym gatunkiem, z powodu jego stosunkowo niskiego pyska.
SAM 11744 raczej sĹabo wykazuje cechy rodzaju Lycaenops. Przypomina on bardziej Cyonosaurus ze swojÄ wysmukĹÄ czaszkÄ , dĹugim i zaostrzonym pyskiem, wybitnie smukĹymi Ĺukami czaszki, wydĹuĹźonymi oknami skroniowymi, wÄ skÄ koĹciÄ zaczoĹowÄ , romboidalnÄ i Ĺrednich rozmiarĂłw koĹciÄ przedciemieniowÄ , wÄ skim lemieszem i jamÄ podniebiennÄ , smukĹÄ ĹźuchwÄ z niezwykle pochyĹym spojeniem oraz dĹugÄ koĹciÄ zÄbowÄ . ChociaĹź Sigogneau uznaĹa, Ĺźe szerokoĹci miÄdzyoczodoĹowa i miÄdzyskroniowa sÄ za duĹźe jak dla Cyonosaurus w SAM 11744, wiÄkszoĹÄ naukowcĂłw jest skĹonnych zaliczyÄ ten okaz do cyonozaura jako gatunek tenuirostris. NaprawdÄ zwĹaszcza przestrzeĹ miÄdzyoczodoĹowa jest znacznie szersza od gatunkĂłw z rodzaju Cyonosaurus, ale szerokoĹÄ miÄdzyskroniowa aĹź tak bardzo siÄ nie roĹźni. Zachowanie jego odrÄbnoĹci na poziomie gatunku jest uzasadnione tanzaĹskim pochodzeniem okazu.
Lycaenops ornatus Broom, 1925
Holotyp: AMNH 2240
MateriaĹ przypisany: BPI 260, BPI 334, RC 147 i 148
Lycaenops angusticeps (Broom, 1913) w Sigogneau, 1970
(= Scymnognathus minor Broom, 1913, = Lycaenoides angusticeps Broom, 1925, = Scymnognathus minor Broom, 1913)
Holotyp: AMNH 5537
MateriaĹ przypisany: AMNH 5535
Lycaenops quadrata (Haughton, 1927)
(=Dixeya quadrata Haughton, 1927, = Aelurognathus quadrata Sigogneau, 1970)
Holotyp: SAM 7856
MateriaĹ przypisany: BPI 390, BPI 389, BPI (FN) 3303
Lycaenops sollasi (Broili & SchrĂśder, 1935)
(= Aelurognathus sollasi Broili & SchrĂśder, 1935, = Scymnognathus holmesi Broom, 1948, =Aelurognathus minor Brink & Kitching, 1953, = Lycaenops? minor Sigogneau, 1970)
Holotyp: MS 1934 VIII 29
MateriaĹ przypisany: RC 61, BPI 262, RC 119, BPI 264, BPI 281
Lycaenops attenuatus (Brink & Kitching, 1953)
(= Lycaeniodes angusticeps Brink & Kitching, 1953, = Aelurognathus cf. serratidens Sigogneau
1970)
Holotyp: BPI 259
Lycaenops sp.
1. SAM 9344 (= Aelurognathus microdon Boonstra, 1934, = Lycaenops? microdon w Sigogneau, 1970)
2. RC 2 (= Galerhinus rubidgei Broom, 1936, = Paragalerhinus rubidgei Sigogneau, 1970)
3. BSP 1932 I 57 (= Aelurognathus cf. serratidens Broili & SchrĂśder, 1934, = cf. Aloposaurus
tenuis w Sigogneau 1970)
Aelurognathus kingwilli (Broom 1948)
(= Tigricephalus kingwilli Broom, 1948, = Lycaenops kingwilli Sigogneau, 1970)
Holotyp: RC 60
Aelurognathus alticeps (Brink & Kitching, 1953)
(Lycaenops alticeps Brink & Kitching, 1953, = Prorubidgea alticeps Sigogneau, 1970, = Prorubidgea brinki Manten, 1958, = Prorubidgea alticeps? Sigogneau, 1970, = Prorubidgea brinki Sigogneau-Russell, 1989)
Holotyp: BPI 261
MateriaĹ przypisany: BPI 289
Sycosaurus kingoriensis von Huene, 1950
(= Lycaenops kingoriensis von Huene, 1950, = Aelurognathus haughtoni von Huene, 1950, = Leontocephalus haughtoni (von Huene, 1950) w Sigogneau, 1970)
Holotyp: GPIT/RE/7116
MateriaĹ przypisany: GPIT/RE/7117
Holotyp Lycaenops ornatus
Therapsida
Gorgonopsia
Gorgonopsidae
Lycaenops
Lycenops to rodzaj gorgonopsyda, ktĂłry ĹźyĹ od gĂłrnego Ĺrodkowego do dolnego późnego permu na terenach dzisiejszej poĹudniowej Afryki (zony cistecefali i dicynodontĂłw) oraz prawdopodobnie Tanzanii. Jego nazwa oznacza „ wilcze oblicze”.
ByĹ to lÄ dowy miÄsoĹźerca dĹugoĹci ok. metra. Za drapieĹźnym trybem Ĺźycia przemawiajÄ lekka budowa ciaĹa, doĹÄ dĹugie koĹczyny (ustawione o wiele bardziej pod ciaĹem niĹź u prymitywniejszych terapsydĂłw) oraz rodzaj uzÄbienia. Jak wszystkie gorgonopsydy posiadaĹ wielkie zÄ bkowane kĹy. Jego potencjalnymi ofiarami mogĹy byÄ dicynodonty, dinocefale czy parejazaurydy. MĂłgĹ na nie polowaÄ stadnie.
W późnym permie tereny dzisiejszej pĹd. Afryki znajdowaĹy siÄ znacznie bliĹźej bieguna aniĹźeli dzisiaj. Basen Karoo otoczony byĹ lÄ dem, klimat byĹ gorÄ cy. Tereny te byĹy mozaikÄ wilgotnych lasĂłw i suchszych zespoĹĂłw roĹlinnych na podobieĹstwo dzisiejszych sawann.
W kulturze popularnej pojawiaĹ siÄ nie raz, przykĹadowo w serii „Dinosaur Cigarette Cards & Trading Cards” w roku 1978 czy na obrazach Zdenka Buriana.
Znamy wiele gatunkĂłw lycenopsa.
L. ornatus Broom, 1925
Holotypem tego gatunku jest AMNH 2240, ktĂłry byĹ opisany przez Brooma w bardzo krĂłtkim artykule. WymieniĹ on dĹugÄ , wÄ skÄ i gĹÄbokÄ czaszkÄ, prostokÄ tnÄ koĹÄ przedciemieniowÄ oraz cztery maĹe trzonowce. W 1930 roku opisaĹ szczegĂłĹowo szkielet pozaczaszkowy i pokazaĹ rekonstrukcjÄ w widoku bocznym oraz grzbietowym. W 1932 Broom wymieniĹ nastÄpujÄ ce cechy zwierzÄcia: potÄĹźne kĹy, cztery zÄby zakĹowe, septomaxilla niezwykle duĹźa, koĹÄ czoĹowa dĹuga i tworzÄ ca maĹe ostrza z krawÄdzi nadoczodoĹowych, koĹÄ ciemieniowa niezwykle szeroka, otwĂłr ciemieniowy szerszy niĹź dĹuĹźszy, koĹÄ przedciemieniowa duĹźa i szersza z przodu niĹź z tyĹu. WiÄcej szczegĂłĹĂłw i peĹniejszy opis byĹ jednakĹźe stworzony przez Colberta (1948). Autor ten wskazaĹ, Ĺźe czaszka jest Ĺrednich rozmiarĂłw (206 mm) z duĹźym rowkiem oraz jest wÄ ska szczegĂłlnie w regionie pyska. Septomaxilla jest duĹźa i wydatna, koĹÄ Ĺzowa jest kwadratowa, koĹÄ nosowa jest duĹźa jednakĹźe nie ma tak duĹźego zasiÄgu ku tyĹowi jak to wskazaĹ Broom (1930), kĹy sÄ duĹźe, cztery zÄby zakĹowe sÄ obecne, region przedczoĹowy jest duĹźy i wydĹuĹźony, koĹÄ czoĹowa jest duĹźa i nieznacznie dochodzi do krawÄdzi oczodoĹu, duĹźa koĹÄ przedciemieniowa jest usytuowana z przodu otworu skroniowego i tworzy dĹugi prostokÄ t, koĹci ciemieniowe sÄ szersze w stosunku do dĹugoĹci, region zaczoĹowy duĹźy, potylica jest pochyĹa i wklÄsĹa, koĹÄ miÄdzyciemieniowa duĹźa, koĹÄ potyliczna gĂłrna szeroka i wysoka, spojenie gĹÄbokie.
Sigogneau (1970) nie widziaĹa okazu osobiĹcie, ale zaproponowaĹa niektĂłre dodatkowe cechy. ZauwaĹźyĹa, Ĺźe stosunki szerokoĹci koĹci miÄdzyoczodoĹowej i miÄdzyskroniowej sÄ takie same w Aelurognathus tigriceps, ale byĹy one nieznacznie wÄĹźsze w AMNH 2240. W jej opinii, wielka szerokoĹÄ regionu miÄdzyskroniowego, wymieniona przez Brooma, jest duĹźa tylko w stosunku do wÄ skiego pyska, ale jest normalnego, gorgonopsydowego typu, jeĹli porĂłwnamy jÄ do innych rodzajĂłw. Później ogĹosiĹa, Ĺźe szew nosowo-czoĹowy jest V-ksztaĹtny i, Ĺźe koĹÄ zaczoĹowa nie zachodzi na przegrodÄ zaoczodoĹowÄ . Na koniec Sigogneau wskazaĹa podobieĹstwo z Aelurognathus, ale uwaĹźa, Ĺźe Lycaenops jest bardziej bazalny. OkreĹliĹa go jako jeden z najprymitywniejszych rodzajĂłw, poniewaĹź ma: maĹe otwory skroniowe, ciasnÄ szerokoĹÄ miÄdzyoczodoĹowÄ , wypukĹy pysk w bocznym profilu, pochyĹÄ potylicÄ, smukĹÄ Ĺuki czaszki i koĹÄ zÄbowÄ , krĂłtkÄ koĹÄ zaoczodoĹowÄ , duĹźÄ koĹÄ przedciemieniowÄ i nadoczodoĹowa czÄĹÄ koĹci czoĹowej.
MateriaĹ przypisany
Brink i Kitching (1953) przypisali trzy nowe osobniki do tego taksonu: BPI 260, RC 147 i RC 148. Autorzy ogĹosili, Ĺźe te wszystkie okazy przypominajÄ AMNH 2240. MateriaĹ nie jest zbyt szeroko opisany.
Sigogneau (1970) zauwaĹźyĹa drobne róşnice, ale nie miaĹa wÄ tpliwoĹci czy przydzieliÄ je do taksonu L. ornatus. OdniosĹa ona cztery okazy do gatunku ornatus.
L. angusticeps
Holotypem tego gatunku jest AMNH 5537, ktĂłry byĹ opisany przez Brooma w 1913 roku jako Scymnognathus angusticeps. Jest to niekompletna i zniszczona czaszka mierzÄ ca ok. 300 mm dĹugoĹci. Broom oznajmiĹ, Ĺźe ten gatunek jest bliski Scymnognathus tigriceps (=Aelurognathus tigriceps) chociaĹź jest mniejszy i posiada dĹuĹźszÄ i smuklejszÄ czaszkÄ. DodaĹ teĹź, Ĺźe pysk jest niezwykle wydĹuĹźony, oczodoĹy duĹźe, dóŠskroniowy maĹy, koĹÄ Ĺuskowa nie dosiÄga do przodu Ĺuku jarzmowego, region czoĹowy jest ciasny, nadoczodoĹowa czÄĹÄ koĹci czoĹowej stosunkowo duĹźa, koĹÄ przedciemieniowa maĹa, spojenie gĹÄbokie, ale reszta szczÄki jest smukĹa. W 1925 Broom zmieniĹ nazwÄ na Lycaenoides angusticeps. W jego opinii nie powinien naleĹźeÄ do rodzaju Scymnognathus, poniewaĹź posiada koĹÄ przedciemieniowÄ .
Sigogneau ulokowaĹa ten okaz w rodzaju Lycaenops, w 1970, ale nie podaĹa jego dodatkowych istotnych cech zanim osobiĹcie nie przebadaĹa materiaĹu. JednakĹźe uznaĹa L. angusticeps za bardziej zaawansowanego ewolucyjnie.
L. angusticeps jest wyróşniajÄ cym siÄ gatunkiem spoĹrĂłd innych zaliczanych do rodzaju Lycaenops przez jego wybitnie wydĹuĹźony pysk, jego wydatnÄ smukĹoĹÄ ĹukĂłw i wÄ skÄ tylnÄ czÄĹÄ czaszki. Posiada nieznacznie wypukĹy grzbietowy profil pyska pochyĹÄ tylnÄ czÄĹÄ gĹowy oraz zakrzywiony Ĺuk jarzmowy, wyraĹşnie inny niĹź inni czĹonkowie tego rodzaju.
JednakĹźe niektĂłrzy autorzy rozwaĹźajÄ uznanie tego gatunku za bazalniejszy.
L. cf. angusticeps
Sigogneau ulokowaĹa okaz WMUS 1513 w tym rodzaju jako cf. angusticeps w 1970 roku. ByĹ on po raz pierwszy opisany przez Olsona i Brooma jako Scymnognathus major w 1930. Sigogneau nie badaĹa materiaĹu osobiĹcie, ale zwrĂłciĹa uwagÄ na dĹugi pysk, smukĹe Ĺuki czaszki, maĹÄ : koĹÄ przedciemieniowÄ , nadoczodoĹowÄ czÄĹÄ koĹci czoĹowej i cztery zÄby zakĹowe. OgĹosiĹa rĂłwnieĹź, Ĺźe mĂłgĹby takĹźe naleĹźeÄ do gatunku L. kingwilli. Prawdopodobnie pozycja systematyczna tego okazu nie bÄdzie ustalona w najbliĹźszej przyszĹoĹci.
L. kingwilli
Holotyp tego gatunku, RC 60 byĹ po raz pierwszy opisany w 1948 przez Brooma jako Tigricephalus kingwilli. OgĹosiĹ, Ĺźe na holotyp skĹada siÄ caĹkiem dobrze zachowana czaszka dĹugoĹci 320 mm i bÄdÄ ca przez to caĹkiem duĹźa. Nie posiada ona koĹci przedciemieniowej, otwĂłr ciemieniowy jest maĹy, koĹci ciemieniowe sÄ krĂłtkie, ale rozlegĹe, koĹci zaczoĹowe sÄ duĹźe i obszerne, nadoczodoĹowa czÄĹÄ koĹci czoĹowej jest maĹa, pysk potÄĹźny i gĹÄboki oraz Ĺuki nadoczodoĹowe i zaoczodoĹowe sÄ mocne. Później niewĹaĹciwie przypuszczaĹ, Ĺźe posiada tylko trzy zÄby zakĹowe, ale ma oczywiĹcie cztery. W nastÄpnym tekĹcie Broom zastanawiaĹ siÄ nad pokrewieĹstwem, ale wykluczyĹ Aelurognathus tigriceps, poniewaĹź posiada on koĹÄ przedciemieniowÄ i cztery zÄby zakĹowe. Dlatego zasugerowaĹ, Ĺźe Gorgonorhinus minor (= Arctops minor) to najbliĹźszy krewny, z powodu jego trzech zÄbĂłw zakĹowych.
Sigogneau uznaĹa ten gatunek za przedstawiciela rodzaju Lycaenops w 1970. WymieniĹa ona w pracy zaokrÄ glony pysk, ktĂłry jednakĹźe jest krĂłtszy i nie tak szeroki jak u L. ornatus, duĹźe oczodoĹy, nieznacznie szersze Ĺuki czaszki, krĂłtka koĹÄ przedczoĹowa, dĹuga i szeroka koĹÄ zaczoĹowa, krĂłtka koĹÄ Ĺzowa, dĹuga koĹÄ potyliczna dolna, pĹytki dóŠprzy k. klinowej podstawowej, przednio poĹoĹźony poprzeczny odrostek, wysoka koĹÄ zÄbowa, potÄĹźna blaszka zagiÄta, mocne siekacze, dĹugie kĹy. PrzestrzeĹ miÄdzyskroniowa jest nieznacznie szersza niĹź miÄdzyoczodoĹowa, ale obie sÄ wiÄksze aniĹźeli u innych gatunkĂłw. Ostatecznie ogĹosiĹa, Ĺźe krĂłtka i wysoka koĹÄ zÄbowa, rozlegĹa przegroda zaoczodoĹowa, szersze przestrzenie miÄdzyskroniowa i miÄdzyoczodoĹowa oraz ksztaĹt Ĺuku jarzmowego mocno przypominajÄ odpowiednie struktury u Arctops ferox.
NiektĂłrzy autorzy przypisujÄ RC 60 do rodzaju Aelurognathus jako osobny gatunek, A. kingwilli. Sigogneau w swoim artykule umieĹciĹa nastÄpujÄ ce cechy dla L. kingwilli: duĹźe rozmiary, szeroka czaszka, Ĺuki czaszki grubsze a koĹÄ zÄbowa masywniejsza niĹź u L. ornatus i L. angusticeps, brak koĹci przedciemieniowej. JednakĹźe dla niektĂłrych badaczy te jak i inne cechy przemawiajÄ za przynaleĹźnoĹciÄ RC 60 do elurognata: ciÄĹźka czaszka z dobrze rozbudowanÄ tylnÄ czÄĹciÄ ; ciÄĹźki pysk, wyraĹşnie wyĹźszy niĹź szerszy, z mocnÄ grzbietowo-bocznÄ konstrukcjÄ ; grzbietowa czÄĹÄ pyska mocno wypukĹa; tylna czeĹÄ czaszki nachylona; w widoku grzbietowym oczodoĹy widoczny tylko jako szpary; wypukĹoĹÄ koĹci szczÄkowej obecna; szew nosowo-czoĹowy nieznacznie szpiczasty, zÄ bkowany; koĹÄ Ĺzowa kwadratowa, maĹa nadoczodoĹowa czÄĹÄ koĹci czoĹowej, koĹÄ zaoczodoĹowa siÄga do dolnej czÄĹci zgrubienia koĹci zaoczodoĹowej, Ĺuki czaszki raczej rozlegĹe, tylna krawÄdĹş zgrubienia koĹci zaoczodoĹowej nieznacznie wypukĹa, zlewajÄ ce siÄ podniebienne guzowatoĹci, próşnia miÄdzyskrzydĹowa gorzej rozwiniÄta, dóŠprzy koĹci klinowej podstawowej rozlegĹy, koĹÄ potyliczna szeroka i wklÄsĹa, koĹÄ potyliczna gĂłrna szeroka i niska, wyrostek przypotyliczny mocny, siekacze i kĹy mocne, ciÄĹźka dolna szczÄka, wypukĹoĹÄ na blaszce zagiÄtej. Okaz ten nie ma prawie Ĺźadnej cechy, ktĂłra jest wspĂłlna z Lycaenops z wyjÄ tkiem kilku tych, ktĂłre dotyczÄ obydwu rodzajĂłw, Lycaenops i Aelurognathus.
L.? minor
Holotyp, BPI 262, po raz pierwszy opisany przez Brinka i Kitchinga jako Aelurognathus minor w 1953. Jest to zdeformowana i niekompletna czaszka mierzÄ ca 175 mm dĹugoĹci. Brink i Kitching juĹź wtedy wskazali podobieĹstwo do Lycaenops, ale w koĹcu ulokowali okaz w rodzaju Aelurognathus, poniewaĹź oko ciemieniowe znajduje siÄ blisko koĹci przedciemieniowej, posiada stosunkowo maĹe zÄby zakĹowe i opadajÄ ce spojenie. Rozpatrywali oni jego bliskie pokrewieĹstwo z Aelurognathus sollasi i przypisali jeszcze trzy czaszki. Jedna to RC 119, a dwie pozostaĹe to BPI 264 i 281.
Sigogneau w 1970 roku ogĹosiĹa, Ĺźe pysk okazu BPI 262 ma tak samo doĹÄ szeroki pysk i zaokrÄ glony ksztaĹt jak u Arctognathus cf. curvimola (BPI 174), ale jest za dĹugi. Otwory skroniowe sÄ krĂłtkie i wysokie, przegroda zaoczodoĹowa jest umiarkowanie grubsza niĹź dĹuĹźsza, Ĺuk nadoczodoĹowy jest raczej szeroki w przedniej czÄĹci, ale zwÄĹźa siÄ nagle w czÄĹci Ĺrodkowej jak u L. ornatus, guzy przedoczodoĹowe sÄ uwydatnione, obecny jest dóŠprzedoczodoĹowy, szew nosowo-czoĹowy zÄ bkowany, koĹci Ĺzowe sÄ nieznacznie dĹuĹźsze niĹź wyĹźsze, nadoczodoĹowa czÄĹÄ koĹci czoĹowej maĹa, koĹÄ przedciemieniowa w ksztaĹcie rombu, koĹÄ zÄbowa smukĹa i dĹuga, spojenie spadziste, prawdopodobnie piÄÄ zÄbĂłw zakĹowych. W nastÄpnej pracy dyskutowaĹa ona pozycje systematycznÄ zaproponowanÄ przez Brinka i Kitchinga lecz wyznaczenie tych cech charakterystycznych na podstawie ktĂłrych oddzielano Lycaenops od Aelurognathus byĹo spowodowane czÄĹciowo wiekiem i czÄĹciowo nie realnymi róşnicami pomiÄdzy tymi dwoma rodzajami odkÄ d one byĹy obecne u niektĂłrych gatunkĂłw obydwu rodzajĂłw. Ale przyjÄĹa, Ĺźe BPI 262 moĹźe byÄ ogniwem miÄdzy tymi dwoma rodzajami, ktĂłre sÄ bez wÄ tpliwoĹci bliskimi krewnymi. JednakĹźe w jej opinii ogĂłlny wyglÄ d BPI 262 bardziej przypomina Lycaenops niĹź Aelurognathus.
Sigogneau uznaĹa pierwszy przypisany okaz, RC 119, za podobny holotypowi, za wyjÄ tkiem prawdopodobnie wÄĹźszych regionĂłw miÄdzyoczodoĹowych i miÄdzyskroniowych. BPI 262 róşni siÄ takĹźe proporcjami. Pysk jest nieznacznie krĂłtszy i szerszy, Ĺuk nadoczodoĹowy nieznacznie obszerniejszy i nie posiada widocznego zwÄĹźenia na poziomie oczodoĹĂłw, koĹci zaczoĹowa i zaoczodoĹowa sÄ szersze, potylica jest bardziej wertykalna, dóŠprzy k. klinowej podstawowej pĹytszy, a poprzeczny odrostek usytuowany nieznacznie bardziej z przodu.
Sigogneau takĹźe odniosĹa siÄ do trzeciego okazu, ktĂłry byĹ nieopisany. Jej zdaniem BPI 281 jest generalnie podobny i róşni siÄ trochÄ proporcjami.
Obecnie toczÄ siÄ debaty nad przynaleĹźnoĹciÄ tego gatunku Aelurognathus sollasi.
L.? microdon
Holotyp tego gatunku, SAM 9344, zostaĹ opisany przez Boonstra’ego w 1934 roku jako nowy gatunek elurognata. Autor napisaĹ bardzo krĂłtki artykuĹ o tej zniszczonej czaszce i brakujÄ cym podniebieniu oraz przedstawiĹ dwa rysunki w bocznym i grzbietowym widoku. Boonstra napisaĹ, Ĺźe ten okaz jest bez wÄ tpienia spokrewniony z A. tigriceps i A. serratidens, gdyĹź powierzchowny wyglÄ d koĹci jest bardzo podobny. TeĹź posiada obniĹźenie przedoczodoĹowe, wysoki i zaokrÄ glony pysk oraz przestrzeĹ miÄdzyskroniowa jest duĹźo szersza niĹź miÄdzyoczodoĹowa. ZauwaĹźyĹ on specyficznÄ granice za trzema (zamiast czterech) stosunkowo maĹymi zÄbami zakĹowymi i za nadoczodoĹowÄ czÄĹciÄ koĹci czoĹowej. Sigogneau w 1970 ulokowaĹa gatunek w rodzaju Lycaenops i rozwaĹźaĹa uznanie go jako formÄ przejĹciowÄ miÄdzy L.? minor, a L. ornatus. Stosunek przestrzeni miÄdzyoczodoĹowej do miÄdzyskroniowej oraz wysoki i wÄ ski pysk sÄ takie same jak u L. ornatus., ale oczodoĹy sÄ tak duĹźe jak u L.? minor. W artykule wymieniĹa drobny dóŠprzedoczodoĹowy, przegroda zaoczodoĹowa ktĂłra jest wÄ ska z gĂłry i szeroka u doĹu, dobrze rozwiniÄtÄ koĹÄ przedciemieniowÄ , koĹÄ zaoczodoĹowÄ , ktĂłra zwÄĹźa siÄ gwaĹtownie ku tyĹowi, prostokÄ tny szew nosowo-czoĹowy, krĂłtkÄ septomaxilla, koĹÄ ĹzowÄ nieznacznie dĹuĹźszÄ aniĹźeli wyĹźszÄ , skierowana bardziej ku przodowi poprzeczny odrostek z zÄbami, a takĹźe koĹÄ zÄbowÄ , ktĂłra jest dĹuga i smukĹa jak u L.? minor. W koĹcu ogĹosiĹa, Ĺźe uznaĹa okaz za bliĹźszy Lycaenops niĹź Aelurognathus, z powodu jego stosunkowo wiÄkszych oczodoĹĂłw i smuklejszych ĹukĂłw czaszki. PowstrzymaĹa siÄ jednak od umieszczenia go do ktĂłregoĹ z gatunkĂłw, L. ornatus. lub L.? minor, poniewaĹź posiada zÄby na poprzecznej apofyzie.
L.? tenuirostris
Holotypem jest SAM 11744. Pochodzi on z Tanzanii, mierzy 190 mm dĹugoĹci, a opisaĹ go po raz pierwszy Boonstra w 1953 jako Tangagorgon tenuirostris. Boonstra ogĹosiĹ, wysokoĹÄ pyska jest wiÄksza niĹź szerokoĹÄ, jest on wÄ ski i dĹugi, otwory skroniowe sÄ owalne i Ĺrednich rozmiarĂłw, oko ciemieniowe jest maĹe i przesuniÄte do tyĹu, nadoczodoĹowa czÄĹÄ koĹci czoĹowej maĹa, siekacze sÄ Ĺrednich rozmiarĂłw, a cztery zÄby zakĹowe maĹe.
Sigogneau opisaĹa okaz jako posiadajÄ cy wysoki i spiczasty pysk zwÄĹźajÄ cy siÄ ku przodowi. Przestrzenie miÄdzyoczodoĹowa i miÄdzyskroniowa sÄ raczej szerokie w porĂłwnaniu do skÄ dinÄ d lekko zbudowanej czaszki, duĹźa i ksztaĹtu romboidalnego koĹÄ przedciemieniowa dosiÄga do otworu ciemieniowego, koĹÄ nosowa jest szeroka, koĹÄ Ĺzowa wydĹuĹźona, koĹÄ potyliczna dolna dĹuga, dóŠprzy koĹci klinowej podstawowej krĂłtki i szeroki, poprzeczny odrostek usytuowany bardziej ku przodowi, dĹugie podniebienne guzowatoĹci, jedynie na koĹci skrzydĹowej byĹy odseparowane od koĹci podniebiennej jedynie przez wyraĹşnÄ bruzdÄ, nozdrza tylne i lemiesz dĹugie, koĹÄ zÄbowa jest krĂłtka.
W nastÄpnym artykule Sigogneau wskazaĹa na smukĹy ksztaĹt okazu raczej przypominajÄ cy z wyglÄ du Cyonosaurus, ale szerokoĹci miÄdzyoczodoĹowa i miÄdzyskroniowa sÄ za duĹźe. UznaĹa, Ĺźe Aelurognathus róşni siÄ krĂłtszym pyskiem i wyĹźszÄ koĹciÄ ĹzowÄ . JednakĹźe powiedziaĹa, Ĺźe SAM 11744 jest najprymitywniejszym gatunkiem, z powodu jego stosunkowo niskiego pyska.
SAM 11744 raczej sĹabo wykazuje cechy rodzaju Lycaenops. Przypomina on bardziej Cyonosaurus ze swojÄ wysmukĹÄ czaszkÄ , dĹugim i zaostrzonym pyskiem, wybitnie smukĹymi Ĺukami czaszki, wydĹuĹźonymi oknami skroniowymi, wÄ skÄ koĹciÄ zaczoĹowÄ , romboidalnÄ i Ĺrednich rozmiarĂłw koĹciÄ przedciemieniowÄ , wÄ skim lemieszem i jamÄ podniebiennÄ , smukĹÄ ĹźuchwÄ z niezwykle pochyĹym spojeniem oraz dĹugÄ koĹciÄ zÄbowÄ . ChociaĹź Sigogneau uznaĹa, Ĺźe szerokoĹci miÄdzyoczodoĹowa i miÄdzyskroniowa sÄ za duĹźe jak dla Cyonosaurus w SAM 11744, wiÄkszoĹÄ naukowcĂłw jest skĹonnych zaliczyÄ ten okaz do cyonozaura jako gatunek tenuirostris. NaprawdÄ zwĹaszcza przestrzeĹ miÄdzyoczodoĹowa jest znacznie szersza od gatunkĂłw z rodzaju Cyonosaurus, ale szerokoĹÄ miÄdzyskroniowa aĹź tak bardzo siÄ nie roĹźni. Zachowanie jego odrÄbnoĹci na poziomie gatunku jest uzasadnione tanzaĹskim pochodzeniem okazu.
Lycaenops ornatus Broom, 1925
Holotyp: AMNH 2240
MateriaĹ przypisany: BPI 260, BPI 334, RC 147 i 148
Lycaenops angusticeps (Broom, 1913) w Sigogneau, 1970
(= Scymnognathus minor Broom, 1913, = Lycaenoides angusticeps Broom, 1925, = Scymnognathus minor Broom, 1913)
Holotyp: AMNH 5537
MateriaĹ przypisany: AMNH 5535
Lycaenops quadrata (Haughton, 1927)
(=Dixeya quadrata Haughton, 1927, = Aelurognathus quadrata Sigogneau, 1970)
Holotyp: SAM 7856
MateriaĹ przypisany: BPI 390, BPI 389, BPI (FN) 3303
Lycaenops sollasi (Broili & SchrĂśder, 1935)
(= Aelurognathus sollasi Broili & SchrĂśder, 1935, = Scymnognathus holmesi Broom, 1948, =Aelurognathus minor Brink & Kitching, 1953, = Lycaenops? minor Sigogneau, 1970)
Holotyp: MS 1934 VIII 29
MateriaĹ przypisany: RC 61, BPI 262, RC 119, BPI 264, BPI 281
Lycaenops attenuatus (Brink & Kitching, 1953)
(= Lycaeniodes angusticeps Brink & Kitching, 1953, = Aelurognathus cf. serratidens Sigogneau
1970)
Holotyp: BPI 259
Lycaenops sp.
1. SAM 9344 (= Aelurognathus microdon Boonstra, 1934, = Lycaenops? microdon w Sigogneau, 1970)
2. RC 2 (= Galerhinus rubidgei Broom, 1936, = Paragalerhinus rubidgei Sigogneau, 1970)
3. BSP 1932 I 57 (= Aelurognathus cf. serratidens Broili & SchrĂśder, 1934, = cf. Aloposaurus
tenuis w Sigogneau 1970)
Aelurognathus kingwilli (Broom 1948)
(= Tigricephalus kingwilli Broom, 1948, = Lycaenops kingwilli Sigogneau, 1970)
Holotyp: RC 60
Aelurognathus alticeps (Brink & Kitching, 1953)
(Lycaenops alticeps Brink & Kitching, 1953, = Prorubidgea alticeps Sigogneau, 1970, = Prorubidgea brinki Manten, 1958, = Prorubidgea alticeps? Sigogneau, 1970, = Prorubidgea brinki Sigogneau-Russell, 1989)
Holotyp: BPI 261
MateriaĹ przypisany: BPI 289
Sycosaurus kingoriensis von Huene, 1950
(= Lycaenops kingoriensis von Huene, 1950, = Aelurognathus haughtoni von Huene, 1950, = Leontocephalus haughtoni (von Huene, 1950) w Sigogneau, 1970)
Holotyp: GPIT/RE/7116
MateriaĹ przypisany: GPIT/RE/7117
Holotyp Lycaenops ornatus