[OPIS] Lycaenops

Dyskusje na temat gadów kopalnych (oprócz dinozaurów).
Awatar użytkownika
hanys
Jurajski allozaur
Jurajski allozaur
Posty: 1012
Rejestracja: 24 lipca 2008, o 14:37
Lokalizacja: beWYRYhills

[OPIS] Lycaenops

Post autor: hanys »

Lycaenops

Therapsida
Gorgonopsia
Gorgonopsidae
Lycaenops

Lycenops to rodzaj gorgonopsyda, ktĂłry Ĺźył od gĂłrnego środkowego do dolnego późnego permu na terenach dzisiejszej południowej Afryki (zony cistecefali i dicynodontĂłw) oraz prawdopodobnie Tanzanii. Jego nazwa oznacza „ wilcze oblicze”.
Był to lądowy mięsożerca długości ok. metra. Za drapieżnym trybem życia przemawiają lekka budowa ciała, dość długie kończyny (ustawione o wiele bardziej pod ciałem niż u prymitywniejszych terapsydów) oraz rodzaj uzębienia. Jak wszystkie gorgonopsydy posiadał wielkie ząbkowane kły. Jego potencjalnymi ofiarami mogły być dicynodonty, dinocefale czy parejazaurydy. Mógł na nie polować stadnie.
W późnym permie tereny dzisiejszej płd. Afryki znajdowały się znacznie bliżej bieguna aniżeli dzisiaj. Basen Karoo otoczony był lądem, klimat był gorący. Tereny te były mozaiką wilgotnych lasów i suchszych zespołów roślinnych na podobieństwo dzisiejszych sawann.
W kulturze popularnej pojawiał się nie raz, przykładowo w serii „Dinosaur Cigarette Cards & Trading Cards” w roku 1978 czy na obrazach Zdenka Buriana.
Znamy wiele gatunkĂłw lycenopsa.

L. ornatus Broom, 1925
Holotypem tego gatunku jest AMNH 2240, który był opisany przez Brooma w bardzo krótkim artykule. Wymienił on długą, wąską i głęboką czaszkę, prostokątną kość przedciemieniową oraz cztery małe trzonowce. W 1930 roku opisał szczegółowo szkielet pozaczaszkowy i pokazał rekonstrukcję w widoku bocznym oraz grzbietowym. W 1932 Broom wymienił następujące cechy zwierzęcia: potężne kły, cztery zęby zakłowe, septomaxilla niezwykle duża, kość czołowa długa i tworząca małe ostrza z krawędzi nadoczodołowych, kość ciemieniowa niezwykle szeroka, otwór ciemieniowy szerszy niż dłuższy, kość przedciemieniowa duża i szersza z przodu niż z tyłu. Więcej szczegółów i pełniejszy opis był jednakże stworzony przez Colberta (1948). Autor ten wskazał, że czaszka jest średnich rozmiarów (206 mm) z dużym rowkiem oraz jest wąska szczególnie w regionie pyska. Septomaxilla jest duża i wydatna, kość łzowa jest kwadratowa, kość nosowa jest duża jednakże nie ma tak dużego zasięgu ku tyłowi jak to wskazał Broom (1930), kły są duże, cztery zęby zakłowe są obecne, region przedczołowy jest duży i wydłużony, kość czołowa jest duża i nieznacznie dochodzi do krawędzi oczodołu, duża kość przedciemieniowa jest usytuowana z przodu otworu skroniowego i tworzy długi prostokąt, kości ciemieniowe są szersze w stosunku do długości, region zaczołowy duży, potylica jest pochyła i wklęsła, kość międzyciemieniowa duża, kość potyliczna górna szeroka i wysoka, spojenie głębokie.
Sigogneau (1970) nie widziała okazu osobiście, ale zaproponowała niektóre dodatkowe cechy. Zauważyła, że stosunki szerokości kości międzyoczodołowej i międzyskroniowej są takie same w Aelurognathus tigriceps, ale były one nieznacznie węższe w AMNH 2240. W jej opinii, wielka szerokość regionu międzyskroniowego, wymieniona przez Brooma, jest duża tylko w stosunku do wąskiego pyska, ale jest normalnego, gorgonopsydowego typu, jeśli porównamy ją do innych rodzajów. Później ogłosiła, że szew nosowo-czołowy jest V-kształtny i, że kość zaczołowa nie zachodzi na przegrodę zaoczodołową. Na koniec Sigogneau wskazała podobieństwo z Aelurognathus, ale uważa, że Lycaenops jest bardziej bazalny. Określiła go jako jeden z najprymitywniejszych rodzajów, ponieważ ma: małe otwory skroniowe, ciasną szerokość międzyoczodołową, wypukły pysk w bocznym profilu, pochyłą potylicę, smukłą łuki czaszki i kość zębową, krótką kość zaoczodołową, dużą kość przedciemieniową i nadoczodołowa część kości czołowej.

Materiał przypisany
Brink i Kitching (1953) przypisali trzy nowe osobniki do tego taksonu: BPI 260, RC 147 i RC 148. Autorzy ogłosili, że te wszystkie okazy przypominają AMNH 2240. Materiał nie jest zbyt szeroko opisany.
Sigogneau (1970) zauważyła drobne różnice, ale nie miała wątpliwości czy przydzielić je do taksonu L. ornatus. Odniosła ona cztery okazy do gatunku ornatus.

L. angusticeps
Holotypem tego gatunku jest AMNH 5537, który był opisany przez Brooma w 1913 roku jako Scymnognathus angusticeps. Jest to niekompletna i zniszczona czaszka mierząca ok. 300 mm długości. Broom oznajmił, że ten gatunek jest bliski Scymnognathus tigriceps (=Aelurognathus tigriceps) chociaż jest mniejszy i posiada dłuższą i smuklejszą czaszkę. Dodał też, że pysk jest niezwykle wydłużony, oczodoły duże, dół skroniowy mały, kość łuskowa nie dosięga do przodu łuku jarzmowego, region czołowy jest ciasny, nadoczodołowa część kości czołowej stosunkowo duża, kość przedciemieniowa mała, spojenie głębokie, ale reszta szczęki jest smukła. W 1925 Broom zmienił nazwę na Lycaenoides angusticeps. W jego opinii nie powinien należeć do rodzaju Scymnognathus, ponieważ posiada kość przedciemieniową.
Sigogneau ulokowała ten okaz w rodzaju Lycaenops, w 1970, ale nie podała jego dodatkowych istotnych cech zanim osobiście nie przebadała materiału. Jednakże uznała L. angusticeps za bardziej zaawansowanego ewolucyjnie.
L. angusticeps jest wyróżniającym się gatunkiem spośród innych zaliczanych do rodzaju Lycaenops przez jego wybitnie wydłużony pysk, jego wydatną smukłość łuków i wąską tylną część czaszki. Posiada nieznacznie wypukły grzbietowy profil pyska pochyłą tylną część głowy oraz zakrzywiony łuk jarzmowy, wyraźnie inny niż inni członkowie tego rodzaju.
Jednakże niektórzy autorzy rozważają uznanie tego gatunku za bazalniejszy.

L. cf. angusticeps
Sigogneau ulokowała okaz WMUS 1513 w tym rodzaju jako cf. angusticeps w 1970 roku. Był on po raz pierwszy opisany przez Olsona i Brooma jako Scymnognathus major w 1930. Sigogneau nie badała materiału osobiście, ale zwróciła uwagę na długi pysk, smukłe łuki czaszki, małą: kość przedciemieniową, nadoczodołową część kości czołowej i cztery zęby zakłowe. Ogłosiła również, że mógłby także należeć do gatunku L. kingwilli. Prawdopodobnie pozycja systematyczna tego okazu nie będzie ustalona w najbliższej przyszłości.

L. kingwilli
Holotyp tego gatunku, RC 60 był po raz pierwszy opisany w 1948 przez Brooma jako Tigricephalus kingwilli. Ogłosił, że na holotyp składa się całkiem dobrze zachowana czaszka długości 320 mm i będąca przez to całkiem duża. Nie posiada ona kości przedciemieniowej, otwór ciemieniowy jest mały, kości ciemieniowe są krótkie, ale rozległe, kości zaczołowe są duże i obszerne, nadoczodołowa część kości czołowej jest mała, pysk potężny i głęboki oraz łuki nadoczodołowe i zaoczodołowe są mocne. Później niewłaściwie przypuszczał, że posiada tylko trzy zęby zakłowe, ale ma oczywiście cztery. W następnym tekście Broom zastanawiał się nad pokrewieństwem, ale wykluczył Aelurognathus tigriceps, ponieważ posiada on kość przedciemieniową i cztery zęby zakłowe. Dlatego zasugerował, że Gorgonorhinus minor (= Arctops minor) to najbliższy krewny, z powodu jego trzech zębów zakłowych.
Sigogneau uznała ten gatunek za przedstawiciela rodzaju Lycaenops w 1970. Wymieniła ona w pracy zaokrąglony pysk, który jednakże jest krótszy i nie tak szeroki jak u L. ornatus, duże oczodoły, nieznacznie szersze łuki czaszki, krótka kość przedczołowa, długa i szeroka kość zaczołowa, krótka kość łzowa, długa kość potyliczna dolna, płytki dół przy k. klinowej podstawowej, przednio położony poprzeczny odrostek, wysoka kość zębowa, potężna blaszka zagięta, mocne siekacze, długie kły. Przestrzeń międzyskroniowa jest nieznacznie szersza niż międzyoczodołowa, ale obie są większe aniżeli u innych gatunków. Ostatecznie ogłosiła, że krótka i wysoka kość zębowa, rozległa przegroda zaoczodołowa, szersze przestrzenie międzyskroniowa i międzyoczodołowa oraz kształt łuku jarzmowego mocno przypominają odpowiednie struktury u Arctops ferox.
Niektórzy autorzy przypisują RC 60 do rodzaju Aelurognathus jako osobny gatunek, A. kingwilli. Sigogneau w swoim artykule umieściła następujące cechy dla L. kingwilli: duże rozmiary, szeroka czaszka, łuki czaszki grubsze a kość zębowa masywniejsza niż u L. ornatus i L. angusticeps, brak kości przedciemieniowej. Jednakże dla niektórych badaczy te jak i inne cechy przemawiają za przynależnością RC 60 do elurognata: ciężka czaszka z dobrze rozbudowaną tylną częścią; ciężki pysk, wyraźnie wyższy niż szerszy, z mocną grzbietowo-boczną konstrukcją; grzbietowa część pyska mocno wypukła; tylna cześć czaszki nachylona; w widoku grzbietowym oczodoły widoczny tylko jako szpary; wypukłość kości szczękowej obecna; szew nosowo-czołowy nieznacznie szpiczasty, ząbkowany; kość łzowa kwadratowa, mała nadoczodołowa część kości czołowej, kość zaoczodołowa sięga do dolnej części zgrubienia kości zaoczodołowej, łuki czaszki raczej rozległe, tylna krawędź zgrubienia kości zaoczodołowej nieznacznie wypukła, zlewające się podniebienne guzowatości, próżnia międzyskrzydłowa gorzej rozwinięta, dół przy kości klinowej podstawowej rozległy, kość potyliczna szeroka i wklęsła, kość potyliczna górna szeroka i niska, wyrostek przypotyliczny mocny, siekacze i kły mocne, ciężka dolna szczęka, wypukłość na blaszce zagiętej. Okaz ten nie ma prawie żadnej cechy, która jest wspólna z Lycaenops z wyjątkiem kilku tych, które dotyczą obydwu rodzajów, Lycaenops i Aelurognathus.

L.? minor
Holotyp, BPI 262, po raz pierwszy opisany przez Brinka i Kitchinga jako Aelurognathus minor w 1953. Jest to zdeformowana i niekompletna czaszka mierząca 175 mm długości. Brink i Kitching już wtedy wskazali podobieństwo do Lycaenops, ale w końcu ulokowali okaz w rodzaju Aelurognathus, ponieważ oko ciemieniowe znajduje się blisko kości przedciemieniowej, posiada stosunkowo małe zęby zakłowe i opadające spojenie. Rozpatrywali oni jego bliskie pokrewieństwo z Aelurognathus sollasi i przypisali jeszcze trzy czaszki. Jedna to RC 119, a dwie pozostałe to BPI 264 i 281.
Sigogneau w 1970 roku ogłosiła, że pysk okazu BPI 262 ma tak samo dość szeroki pysk i zaokrąglony kształt jak u Arctognathus cf. curvimola (BPI 174), ale jest za długi. Otwory skroniowe są krótkie i wysokie, przegroda zaoczodołowa jest umiarkowanie grubsza niż dłuższa, łuk nadoczodołowy jest raczej szeroki w przedniej części, ale zwęża się nagle w części środkowej jak u L. ornatus, guzy przedoczodołowe są uwydatnione, obecny jest dół przedoczodołowy, szew nosowo-czołowy ząbkowany, kości łzowe są nieznacznie dłuższe niż wyższe, nadoczodołowa część kości czołowej mała, kość przedciemieniowa w kształcie rombu, kość zębowa smukła i długa, spojenie spadziste, prawdopodobnie pięć zębów zakłowych. W następnej pracy dyskutowała ona pozycje systematyczną zaproponowaną przez Brinka i Kitchinga lecz wyznaczenie tych cech charakterystycznych na podstawie których oddzielano Lycaenops od Aelurognathus było spowodowane częściowo wiekiem i częściowo nie realnymi różnicami pomiędzy tymi dwoma rodzajami odkąd one były obecne u niektórych gatunków obydwu rodzajów. Ale przyjęła, że BPI 262 może być ogniwem między tymi dwoma rodzajami, które są bez wątpliwości bliskimi krewnymi. Jednakże w jej opinii ogólny wygląd BPI 262 bardziej przypomina Lycaenops niż Aelurognathus.
Sigogneau uznała pierwszy przypisany okaz, RC 119, za podobny holotypowi, za wyjątkiem prawdopodobnie węższych regionów międzyoczodołowych i międzyskroniowych. BPI 262 różni się także proporcjami. Pysk jest nieznacznie krótszy i szerszy, łuk nadoczodołowy nieznacznie obszerniejszy i nie posiada widocznego zwężenia na poziomie oczodołów, kości zaczołowa i zaoczodołowa są szersze, potylica jest bardziej wertykalna, dół przy k. klinowej podstawowej płytszy, a poprzeczny odrostek usytuowany nieznacznie bardziej z przodu.
Sigogneau także odniosła się do trzeciego okazu, który był nieopisany. Jej zdaniem BPI 281 jest generalnie podobny i różni się trochę proporcjami.
Obecnie toczą się debaty nad przynależnością tego gatunku Aelurognathus sollasi.

L.? microdon
Holotyp tego gatunku, SAM 9344, został opisany przez Boonstra’ego w 1934 roku jako nowy gatunek elurognata. Autor napisał bardzo krĂłtki artykuł o tej zniszczonej czaszce i brakującym podniebieniu oraz przedstawił dwa rysunki w bocznym i grzbietowym widoku. Boonstra napisał, Ĺźe ten okaz jest bez wątpienia spokrewniony z A. tigriceps i A. serratidens, gdyĹź powierzchowny wygląd kości jest bardzo podobny. TeĹź posiada obniĹźenie przedoczodołowe, wysoki i zaokrąglony pysk oraz przestrzeń międzyskroniowa jest duĹźo szersza niĹź międzyoczodołowa. ZauwaĹźył on specyficzną granice za trzema (zamiast czterech) stosunkowo małymi zębami zakłowymi i za nadoczodołową częścią kości czołowej. Sigogneau w 1970 ulokowała gatunek w rodzaju Lycaenops i rozwaĹźała uznanie go jako formę przejściową między L.? minor, a L. ornatus. Stosunek przestrzeni międzyoczodołowej do międzyskroniowej oraz wysoki i wąski pysk są takie same jak u L. ornatus., ale oczodoły są tak duĹźe jak u L.? minor. W artykule wymieniła drobny dół przedoczodołowy, przegroda zaoczodołowa ktĂłra jest wąska z gĂłry i szeroka u dołu, dobrze rozwiniętą kość przedciemieniową, kość zaoczodołową, ktĂłra zwęża się gwałtownie ku tyłowi, prostokątny szew nosowo-czołowy, krĂłtką septomaxilla, kość łzową nieznacznie dłuĹźszą aniĹźeli wyĹźszą, skierowana bardziej ku przodowi poprzeczny odrostek z zębami, a takĹźe kość zębową, ktĂłra jest długa i smukła jak u L.? minor. W końcu ogłosiła, Ĺźe uznała okaz za bliĹźszy Lycaenops niĹź Aelurognathus, z powodu jego stosunkowo większych oczodołów i smuklejszych łukĂłw czaszki. Powstrzymała się jednak od umieszczenia go do ktĂłregoś z gatunkĂłw, L. ornatus. lub L.? minor, poniewaĹź posiada zęby na poprzecznej apofyzie.

L.? tenuirostris
Holotypem jest SAM 11744. Pochodzi on z Tanzanii, mierzy 190 mm długości, a opisał go po raz pierwszy Boonstra w 1953 jako Tangagorgon tenuirostris. Boonstra ogłosił, wysokość pyska jest większa niż szerokość, jest on wąski i długi, otwory skroniowe są owalne i średnich rozmiarów, oko ciemieniowe jest małe i przesunięte do tyłu, nadoczodołowa część kości czołowej mała, siekacze są średnich rozmiarów, a cztery zęby zakłowe małe.
Sigogneau opisała okaz jako posiadający wysoki i spiczasty pysk zwężający się ku przodowi. Przestrzenie międzyoczodołowa i międzyskroniowa są raczej szerokie w porównaniu do skądinąd lekko zbudowanej czaszki, duża i kształtu romboidalnego kość przedciemieniowa dosięga do otworu ciemieniowego, kość nosowa jest szeroka, kość łzowa wydłużona, kość potyliczna dolna długa, dół przy kości klinowej podstawowej krótki i szeroki, poprzeczny odrostek usytuowany bardziej ku przodowi, długie podniebienne guzowatości, jedynie na kości skrzydłowej były odseparowane od kości podniebiennej jedynie przez wyraźną bruzdę, nozdrza tylne i lemiesz długie, kość zębowa jest krótka.
W następnym artykule Sigogneau wskazała na smukły kształt okazu raczej przypominający z wyglądu Cyonosaurus, ale szerokości międzyoczodołowa i międzyskroniowa są za duże. Uznała, że Aelurognathus różni się krótszym pyskiem i wyższą kością łzową. Jednakże powiedziała, że SAM 11744 jest najprymitywniejszym gatunkiem, z powodu jego stosunkowo niskiego pyska.
SAM 11744 raczej słabo wykazuje cechy rodzaju Lycaenops. Przypomina on bardziej Cyonosaurus ze swoją wysmukłą czaszką, długim i zaostrzonym pyskiem, wybitnie smukłymi łukami czaszki, wydłużonymi oknami skroniowymi, wąską kością zaczołową, romboidalną i średnich rozmiarów kością przedciemieniową, wąskim lemieszem i jamą podniebienną, smukłą żuchwą z niezwykle pochyłym spojeniem oraz długą kością zębową. Chociaż Sigogneau uznała, że szerokości międzyoczodołowa i międzyskroniowa są za duże jak dla Cyonosaurus w SAM 11744, większość naukowców jest skłonnych zaliczyć ten okaz do cyonozaura jako gatunek tenuirostris. Naprawdę zwłaszcza przestrzeń międzyoczodołowa jest znacznie szersza od gatunków z rodzaju Cyonosaurus, ale szerokość międzyskroniowa aż tak bardzo się nie rożni. Zachowanie jego odrębności na poziomie gatunku jest uzasadnione tanzańskim pochodzeniem okazu.

Lycaenops ornatus Broom, 1925
Holotyp: AMNH 2240
Materiał przypisany: BPI 260, BPI 334, RC 147 i 148

Lycaenops angusticeps (Broom, 1913) w Sigogneau, 1970
(= Scymnognathus minor Broom, 1913, = Lycaenoides angusticeps Broom, 1925, = Scymnognathus minor Broom, 1913)
Holotyp: AMNH 5537
Materiał przypisany: AMNH 5535

Lycaenops quadrata (Haughton, 1927)
(=Dixeya quadrata Haughton, 1927, = Aelurognathus quadrata Sigogneau, 1970)
Holotyp: SAM 7856
Materiał przypisany: BPI 390, BPI 389, BPI (FN) 3303

Lycaenops sollasi (Broili & SchrĂśder, 1935)
(= Aelurognathus sollasi Broili & SchrĂśder, 1935, = Scymnognathus holmesi Broom, 1948, =Aelurognathus minor Brink & Kitching, 1953, = Lycaenops? minor Sigogneau, 1970)
Holotyp: MS 1934 VIII 29
Materiał przypisany: RC 61, BPI 262, RC 119, BPI 264, BPI 281

Lycaenops attenuatus (Brink & Kitching, 1953)
(= Lycaeniodes angusticeps Brink & Kitching, 1953, = Aelurognathus cf. serratidens Sigogneau
1970)
Holotyp: BPI 259

Lycaenops sp.
1. SAM 9344 (= Aelurognathus microdon Boonstra, 1934, = Lycaenops? microdon w Sigogneau, 1970)
2. RC 2 (= Galerhinus rubidgei Broom, 1936, = Paragalerhinus rubidgei Sigogneau, 1970)
3. BSP 1932 I 57 (= Aelurognathus cf. serratidens Broili & SchrĂśder, 1934, = cf. Aloposaurus
tenuis
w Sigogneau 1970)

Aelurognathus kingwilli (Broom 1948)
(= Tigricephalus kingwilli Broom, 1948, = Lycaenops kingwilli Sigogneau, 1970)
Holotyp: RC 60

Aelurognathus alticeps
(Brink & Kitching, 1953)
(Lycaenops alticeps Brink & Kitching, 1953, = Prorubidgea alticeps Sigogneau, 1970, = Prorubidgea brinki Manten, 1958, = Prorubidgea alticeps? Sigogneau, 1970, = Prorubidgea brinki Sigogneau-Russell, 1989)
Holotyp: BPI 261
Materiał przypisany: BPI 289

Sycosaurus kingoriensis von Huene, 1950
(= Lycaenops kingoriensis von Huene, 1950, = Aelurognathus haughtoni von Huene, 1950, = Leontocephalus haughtoni (von Huene, 1950) w Sigogneau, 1970)
Holotyp: GPIT/RE/7116
Materiał przypisany: GPIT/RE/7117

Obrazek
Holotyp Lycaenops ornatus
Ostatnio zmieniony 26 sierpnia 2008, o 13:36 przez hanys, łącznie zmieniany 4 razy.

Awatar użytkownika
Piotr G.
Sylurski akantod
Sylurski akantod
Posty: 162
Rejestracja: 17 lipca 2007, o 18:10
Lokalizacja: Warszawa

Post autor: Piotr G. »

Gratuluje!!! Świetny opis!!!
Nieprzetłumaczone fragmenty oznaczają:
1) supraoccipital - k. nadpotyliczna;
2) postorbital bar - przegroda zaoczodołowa;
3) the supraorbital portion of the frontal - nadoczodołowa część k. czołowej;
4) the anteriorly situated transverse apophyses - przednio usytuowany poprzeczny odrostek;
5) lamina reflecta - blaszka zagięta;
6) palatal tuberosities - podniebienne guzowatości;
7) but stated... - lecz wyznaczenie tych cech charakterystycznych na podstawie których oddzielano Lycaenops od Aelurognathus było spowodowane częściowo wiekiem i częściowo nie realnymi różnicami pomiędzy tymi dwoma rodzajami odkąd one były obecne u niektórych gatunków obydwu rodzajów;
8) ones on the pterygoid... - jedynie na k. skrzydłowej były odseperowane od k. podniebiennej jedynie przez wyraźną bruzdę.
Pozdrawiam
Piotrek
GW OTOP

Awatar użytkownika
nazuul
Moderator
Moderator
Posty: 8245
Rejestracja: 3 grudnia 2007, o 19:51

Re: [OPIS] Lycaenops

Post autor: nazuul »

hanys pisze:żył od późnego środkowego do wczesnego późnego permu
może lepiej "górnego środkowego do dolnego późnego permu"
hanys pisze:Za drapieżnym trybem życia przemawiają lekka budowa ciała, dość długie kończyny (ustawione o wiele bardziej pod ciałem niż u prymitywniejszych terapsydów).
a może też zęby?
hanys pisze:W popularnej kulturze
W kulturze popularnej

L. ornatus Broom, 1925
hanys pisze:1932 Broom wymienił cechy:
cechy zwierzęcia/rodzaju/charakterystyczne?
hanys pisze:Naprawdę określiła go jako jeden z najprymitywniejszych rodzajów
może bez "Naprawdę"?
hanys pisze:Odniosła ona cztery okazy do gatunku ornatus.
kursywa
hanys pisze: L. angusticeps
i posiada stosunkowo dłuższą i smuklejszą czaszkę.
moĹźe bez "stosunkowo "?
hanys pisze:Jednakże uznała L. angusticeps za bardziej zaawansowany ewolucyjnie.
zaawansowanego
hanys pisze:L. cf. angusticeps
mała kość przedciemieniowa,
ą
hanys pisze:L. kingwilli
Holotyp tego gatunku, RC 60 był po raz pierwszy opisany w 1948 przez Brooma jako Tigricephalus kingwilli gen. et spec. nov.
jeżeli po raz pierwszy opisano, to chyba wiadomo, że " gen. et spec. nov. ", więc to chyba niepotrzebne
hanys pisze:kości łzowe nieznacznie dłuższe niż wyższe,
"są" pomiędzy

L.? microdon
hanys pisze:Holotyp tego gatunku, SAM 9344, został opisany przez Boonstra?ego w 1934 roku jako nowy gatunek aelurognata.
aelurognata -> moze bez "a" na początku?
Stosunek przestrzeni międzyoczodołowej do między skroniowej
razem

L.? tenuirostris
Holotypem jest SAM 11744. Pochodzi on z Tanzanii, mierzy 190 mm długości, a opisał go po raz pierwszy Boonstra w 1953 jako Tangagorgon tenuirostris gen. et sp. nov.
W następnym artykule Sigogneau poined out smukły kształt okazu
poined out to "wskazać na"
Uznała, że Aelurognathus

SAM 11744 raczej słabo wykazuje cechy rodzaju Lycaenops.
kursywa
Lycaenops quadrata (Haughton, 1927) nov. comb.

Lycaenops sollasi (Broili & SchrĂśder, 1935) nov. comb.

Lycaenops attenuatus (Brink & Kitching, 1953) nov. sp.
nov. comb. i nov. sp. to chyba wyrażenia z pracy, które3 wskazują na utworzenie nowych jednostek, więc są niepotrzebne
Obrazek
[Stamp: Apsaravis] [Avatar: P. Weimer, CC BY-NC-SA 2.0]

ODPOWIEDZ