Ludzie odpowiedzialni za wymieranie tasmanskiej megafauny
Ludzie odpowiedzialni za wymieranie tasmanskiej megafauny
[Stamp: Apsaravis] [Avatar: P. Weimer, CC BY-NC-SA 2.0]
Wszystkim, ktĂłrzy maja jeszcze jakieĹ wÄ
tpliwoĹci polecam ksiÄ
ĹźkÄ Petera Warda pt. Kres Ewolucji. Argumenty raczej nie do odparcia.
Kilka lat temu wynalazĹem teĹź spory artykuĹ (niestety nie pamiÄtam gdzie to byĹo) opisujÄ cy ewolucjÄ zachowaĹ Ĺowieckich czĹowiekowatych. Wymowa byĹa taka, Ĺźe pojawienie siÄ nowych drapieĹźnikĂłw nie zaburza ekosystemĂłw do momentu kiedy nie stajÄ na samym szczycie ĹaĹcucha pokarmowego. Inaczej - im bliĹźej szczytu tym prawdopodobieĹstwo zaĹamania siÄ ekosystemĂłw jest wyĹźsze. Dlatego pojawienie siÄ ludzi (drapieĹźnikĂłw), szczegĂłlnie na terenach gdzie duĹźe zwierzÄta wystÄpowaĹy na ograniczonym terenie, musiaĹo skutkowaÄ wymordowaniem gatunkĂłw, na ktĂłre po prostu opĹacaĹo siÄ polowaÄ. MaĹe grupy ludzi zadowalaĹy siÄ drobnymi zwierzÄtami. DuĹźe grupy - musiaĹy pozyskiwaÄ wiÄkszÄ iloĹÄ biaĹka niĹźszym kosztem energetycznym, no i wreszcie mogĹy to robiÄ - wiÄkszej grupie Ĺatwiej upolowaÄ mastodonta niĹź maĹej...
BiorÄ c pod uwagÄ fakt, Ĺźe megafauna terenĂłw zasiedlanych przez czĹowieka nie nabyĹa ewolucyjnych przystosowaĹ koegzystencji z czĹowiekiem, choroby, ktĂłre czĹowiek przeniĂłsĹ na inne kontynenty oraz fakt, Ĺźe tam gdzie tylko byĹo to realne (pomost lÄ dowy Azja-Ameryka) inne duĹźe gatunki przystosowane do Ĺźycia w Ĺrodowisku zamieszkaĹym przez ludzi z powodzeniem i doĹÄ szybko zasiedlaĹy opustoszaĹe nisze ekologiczne (bizony, jelenie, niedĹşwiedzie) - to wszystko jednoznacznie dowodzi, Ĺźe nasi przodkowie byli tym decydujÄ cym czynnikiem, ktĂłry doprowadziĹ do zagĹady licznych duĹźych gatunkĂłw.
Kilka lat temu wynalazĹem teĹź spory artykuĹ (niestety nie pamiÄtam gdzie to byĹo) opisujÄ cy ewolucjÄ zachowaĹ Ĺowieckich czĹowiekowatych. Wymowa byĹa taka, Ĺźe pojawienie siÄ nowych drapieĹźnikĂłw nie zaburza ekosystemĂłw do momentu kiedy nie stajÄ na samym szczycie ĹaĹcucha pokarmowego. Inaczej - im bliĹźej szczytu tym prawdopodobieĹstwo zaĹamania siÄ ekosystemĂłw jest wyĹźsze. Dlatego pojawienie siÄ ludzi (drapieĹźnikĂłw), szczegĂłlnie na terenach gdzie duĹźe zwierzÄta wystÄpowaĹy na ograniczonym terenie, musiaĹo skutkowaÄ wymordowaniem gatunkĂłw, na ktĂłre po prostu opĹacaĹo siÄ polowaÄ. MaĹe grupy ludzi zadowalaĹy siÄ drobnymi zwierzÄtami. DuĹźe grupy - musiaĹy pozyskiwaÄ wiÄkszÄ iloĹÄ biaĹka niĹźszym kosztem energetycznym, no i wreszcie mogĹy to robiÄ - wiÄkszej grupie Ĺatwiej upolowaÄ mastodonta niĹź maĹej...
BiorÄ c pod uwagÄ fakt, Ĺźe megafauna terenĂłw zasiedlanych przez czĹowieka nie nabyĹa ewolucyjnych przystosowaĹ koegzystencji z czĹowiekiem, choroby, ktĂłre czĹowiek przeniĂłsĹ na inne kontynenty oraz fakt, Ĺźe tam gdzie tylko byĹo to realne (pomost lÄ dowy Azja-Ameryka) inne duĹźe gatunki przystosowane do Ĺźycia w Ĺrodowisku zamieszkaĹym przez ludzi z powodzeniem i doĹÄ szybko zasiedlaĹy opustoszaĹe nisze ekologiczne (bizony, jelenie, niedĹşwiedzie) - to wszystko jednoznacznie dowodzi, Ĺźe nasi przodkowie byli tym decydujÄ cym czynnikiem, ktĂłry doprowadziĹ do zagĹady licznych duĹźych gatunkĂłw.
B.I.B.L.E. - Basic Instructions Before Leaving Earth
Pod koniec plejstocenu w Australii wymarĹy wszystkie lÄ
dowe ssaki, ptaki i gady waĹźÄ
ce ponad 100 kg oraz 6 z 7 rodzajĂłw o masach 45-100 kg. Wg datowaĹ radiometrycznych wymieranie byĹo ok 46 600 lat temu. Jest to zgodne z modelem Alroya, bo najstarsze ludzkie szczÄ
tki z tego kontynentu pochodzÄ
z przed ok 60 tys. lat
model Alroya
http://www.nceas.ucsb.edu/~alroy/pdfs/2 ... 2-1893.pdf
model Alroya
http://www.nceas.ucsb.edu/~alroy/pdfs/2 ... 2-1893.pdf
Abstract
Establishing the cause of past extinctions is critical if we are to understand better what might trigger future occurrences and how to prevent them. The mechanisms of continental late Pleistocene megafaunal extinction, however, are still fiercely contested. Potential factors contributing to their demise include climatic change, human impact, or some combination. On the Australian mainland, 90% of the megafauna became extinct by ≈46 thousand years (ka) ago, soon after the first archaeological evidence for human colonization of the continent. Yet, on the neighboring island of Tasmania (which was connected to the mainland when sea levels were lower), megafaunal extinction appears to have taken place before the initial human arrival between 43 and 40 ka, which would seem to exonerate people as a contributing factor in the extirpation of the island megafauna. Age estimates for the last megafauna, however, are poorly constrained. Here, we show, by direct dating of fossil remains and their associated sediments, that some Tasmanian megafauna survived until at least 41 ka (i.e., after their extinction on the Australian mainland) and thus overlapped with humans. Furthermore, a vegetation record for Tasmania spanning the last 130 ka shows that no significant regional climatic or environmental change occurred between 43 and 37 ka, when a land bridge existed between Tasmania and the mainland. Our results are consistent with a model of human-induced extinction for the Tasmanian megafauna, most probably driven by hunting, and they reaffirm the value of islands adjacent to continental landmasses as tests of competing hypotheses for late Quaternary megafaunal extinctions.